Friendly Filippino's

Holaaa, zijn we weer! Ik was gebleven bij onze vlucht naar het eiland Boracay. Om hierheen te gaan, vlieg je op het plaatsje Kalibo. Meestal is een plaats waar het airport zich bevindt niet zo boeiend, maar dit was ineens een plaats aan het strand met mooie palmbomen. Omdat we ’s nachts aankwamen, overnachtten we in Kalibo in een leuke bamboohut direct aan het strand. De volgende ochtend namen we een vroege boot en stonden we tussen alle Chinezen. Boracay bleek erg geliefd bij dit volk. Ook bij andere toeristen hoor, het is een druk (en duur) eiland. Iedereen bevindt zich rondom White Beach, de trekpleister van het eiland. Het is een strand van 4 km lang met inderdaad wit zand en blauw water, alleen is het heul druk daar.

Na een tijdje vonden we eindelijk een slaapplek van 8 euro per persoon, het goedkoopste wat te vinden was. Dit klinkt heel goedkoop, maar voor backpackers is dit heel duur. Aan de andere kant krijg je er ook wat voor: een eigen bungalow, inclusief ontbijt en een net onderhouden huisje. We sliepen voor ons doen dus in een 4-sterren hotel. Alex en ik besloten de eerste dag White Beach te verkennen en kwamen er al snel achter dat zo’n commercieel strand niks voor ons is. Daarnaast was er een beperking die we nog niet eerder in Azie hadden meegemaakt. Ik rookte een sigaret en ineens kwam er een man in uiform op me afgerend: Nooo, can not, no smoking White Beach. Oke. Toen ik beter keek, bleken allemaal mannetjes op hun shirt: No Smoking on White Beach – Keep it Clean te dragen. Ik vertelde hem dat ik de sigaret anders wel in een lege fles water zou gooien, maar ook dit mocht absoluut niet. Hij vervolgde zijn verhaal met dat als ik het nog een keer zou doen, ik dead penalty zou krijgen. Oke, dan stop ik wel aaaaaah.

De volgende dag lieten we ons op een motorbike brengen naar een View Point met een utzicht over het hele eiland waarna we het meest Noorderlijke strand probeerden, Puka Beach. Dit was voor ons paradijs. Alleen een paar locals en wat toeristen, maar voor de rest helemaal leeg en een wit strand, lichtblauw water en palmbomen. Grappig genoeg kwamen we hier ineens de Rus uit Manilla tegen, Dimitri. Hij was met twee losgeslagen Russische vriendinnen, Katja en Camilla, en we bleven de hele dag met elkaar op het strand. Uiteraard hadden zij allemaal bier bij zich en gingen de speakers met Bob Marley muziek ineens keihard aan. Ja, die Russen weten wel hoe ze het gezellig moeten maken. Het is tot nu toe trouwens echt bizar heet. Ik weet dat het de warmste maand in de Fillippijnen is, maar halleluja. Elke zonnestraal voelt alsof je gegrild wordt. ’s Avonds gingen we voor het eerst sinds onze trip uit, dus namen we de nodige voorzorgsmaatregelen: 2 flessen rum met sap. Ook in de Fillippijnen drinkt niemand wijn en drink ik altijd ineens dingen die ik nooit in Nederland zou drinken.

We zaten met de Russen, die overigens alledrie TOTAAL niet op Russen lijken, op het strand. Dimitri lijkt een schattige Hollander of Duitser met zijn blonde haar en babyface. Camilla lijkt op een exotische Braziliaanse en Katy op een losgeslagen Engelse. Ze hebben me in ieder geval geholpen aan mijn eerste positieve ervaring met een Rus en laten inzien dat niet alle Russen zwart of geblondeerd haar met een wit gezicht hebben. Op Boracay is uitgaan net zoals op de Gili’s, iedereen is in 1 bar en als die dicht gaat, gaat iedereen naar de volgende. Iedereen ging helemaal los, maar veel keus uit mannen –ondanks dat er veel meer mannen dan vrouwen op de Filippijnen zijn- had ik niet. Sowieso zijn er veel minder backpackers in de Filippijnen dan in de rest van Azie, en als je dan op een klein eiland bent moet je het maar net treffen. Ik had er wel veel achter me aanlopen hoor, ook nog een meisje trouwens. WEER! En twee keer! “Omg you’re so pretty, can’t believe it, do you wanna come with us?”Dit zijn voor de duidelijkheid GEEN Fillippijnen, maar gewoon Backpackers. En nog heel knap en make-up loos ook. Ik blijf die verzoeken iets raars vinden.

Aangezien Alex en ik alles van een eiland willen zien, gingen we de volgende dag met een fikse kater weer naar een ver ander strand, Ilig-Iligan beach. We probeerden eigenlijk al de hele tijd een scooter te huren, maar we konden nergens lager gaan dan 20 euro voor een hele dag. Normaal is dit in Azie 5 euro, dus Boracay was voor ons echt duur. Dan maar weer achterop een motorbike voor 2 euro. Wederom kwamen we terecht op een private prachtig strand, met in totaal 3 mensen (locals) aanwezig. Het werd een regelrechte slaapdag op het strand en aan het eind van de dag namen we de laatste boot naar Kalibo om vast aanwezig te zijn op mainland in verband met onze volgende vlucht naar Cebu. Deze was om middernacht om accommodatie te besparen, maar achteraf toch niet zo ideaal. We vlogen namelijk om 3.45 uur en waren al op het airport om 20.00 uur. De restaurants rondom sloten vroeg en je mocht pas om 01.00 naar binnen. Zeven uur ’s avonds uitzitten op een stoel is nogal lang dus onze ogen begonnen ook te hangen. Om 1.00 uur konden we eindelijk naar binnen en kregen we te horen dat we vertraging hadden. Top. Nog langer onze ogen open houden. Aangezien dit bijna niet meer mogelijk was, besloten we –net zoals alle andere aanwezigen- op de grond te liggen en te slapen. Om 5.00 uur bleek het vliegtuig gearriveerd en gingen we er gebroken in, voor één uurtje vliegen.

Een uur later arriveerden we in Cebu en waren we helemaal licht in ons hoofd. We besloten eerst naar Bohol te gaan, een eiland naast Cebu waar de chocolate hills en bizarre apen zijn. We kozen voor Alona Beach in Bohol en dit bleek een gemoedelijk klein en knus plaatsje aan het strand. We vonden een eigen huisje voor 6 euro, besloten onze moeheid te negeren en huurden diezelfde dag 1 scooter voor 5 euro. Zoals je ziet zijn de prijzen in Bohol al flink wat lager dan in Boracay. Aangezien Alex geen scooter meer durft te rijden in verband met een ongeluk was het aan mij. Nu scooterde ik er flink op los twee jaar geleden, maar was het voor mij ook weer even spannend. Het ging verbazingwekkend goed. Maar liefst 70 kilometer (daar doe je met deze wegen 2 uur over), legde ik af met Alex achterop naar de Chocolate Hills. Spannend was het wel, want ze rijden hier als gekken, iedereen haalt elkaar non stop in met een snelheid waar je u tegen zegt. Desondanks hebben we het gered en maakten we nog een stop bij een beschermd apenreservaat. Nog nooit heb ik zulke gekke kleine apen gezien met ogen als aliens, genaamd: tarsiers. Je zou dit eigenlijk echt even moeten googelen.

Vervolgens scooterden we verder naar de Chocolate Hills om die te zien met sunset. Heel bijzonder moet ik zeggen, het hele landschap is vol met ronde hoge heuvels, echt een natuurwonder. Aan het eind van de dag werden we vrienden met een Belg die alleen Frans kon en onze hosteleigenaresse die samen –ik denk tijdelijk- een koppel vormden. Dat is wel een ding hier, blanken met Filippijnse vrouwen. De Filippijnen zijn ontzettend arm, de mensen slapen op de grond van de straat en als ze geluk hebben, vinden ze een matras. Kleine kinderen bedelen om geld of spelen liedjes op een gitaar aan je tafel. Ook op een eiland als Bohol zie je de mensen ’s nachts met doeken op het strand slapen. Er is ons verteld dat de mensen in de Filippijnen echt ontzettend arm zijn, maar ook dom worden gehouden door de overheid. Voor geld prostitueren meisjes zich vanaf 15 jaar. Er is ons ook verteld de kinderen nooit geld te geven, maar echt eten of drinken omdat ze er anders drugs van kunnen kopen. We vroegen hier de Filippijnse hosteleigenaresse wat over tijdens het eten, maar ze wilde er duidelijk niet over praten. De volgende dag besloten we een relax dag te houden en hebben we onze eerste massage (op het strand) genomen van een uur voor 5 euro, top!
Morgen gaan we naar Cebu, zo’n 4 uur hier vandaan en gaan we voor het eerst in ons leven couch surfen.

We hadden hier goede verhalen over gehoord van andere backpackers die dat ook hadden gedaan in Cebu dus zochten we naar iemand in Moalbaol, onze eerste bestemming in Cebu. Alex vond een of andere vent, een lawyer, die oorspronkelijk uit Rusland komt, maar zijn hele leven in de VS had gewoond en nu een aantal jaar in de Filippijnen gesetteld is. Hij heeft 50 hele goede reviews, is professioneel fotograaf en vindt het leuk in zijn vrije tijd toeristen te hosten. Nu hebben Alex en hij heel goed contact over hoe en wat en vroeg hij of we het leuk vinden professionele foto’s te maken –uiteraard gratis-. Nu is Alex hier lyrisch over, en ja, we hebben hem gecheckt en zijn foto’s van toeristen gezien en die zijn inderdaad adembenemend. Alleen ben ik er niet zo lyrisch over. Ik ben meer in de status van ik adoreer die vent niet, ik zie het wel en laat mijn plannen niet van hem afhangen. Desondanks lijkt het me een leuke ervaring, bij iemand die zelf eigenlijk een toerist is en alles van de omgeving weet en alle mooie plekken kan laten zien. Mam, als je hem wil opzoeken, op Facebook heet hij: Dreamcatcher Sergei. Ik ga zo slapen, het is hier nu 23.00 uur en we moeten morgen op om 5.00 uur om de vroegste boot te halen. Keep you posted about the dreamcatcher whaha.