Koh Tao, Kanchanaburi en Koh Phangan

In Koh Tao heeft het de eerste twee dagen alleen maar keihard geregend. Voor mij was dit best wel lastig, want op dit eiland was niets te doen behalve duiken. Er was geen marktje, geen leuke winkeltjes, geen bezienswaardigheden, eigenlijk niets. Vrienden maken was ook lastig, want er waren niet echt single backpackers, er waren meer stelletjes of diehard duikers die dus de hele dag in zee lagen. In de avonden voelde Leo zich nog steeds niet lekker dus het naar een bar gaan schoot er ook bij in. Zaten we dan. Woensdagavond, 2 dagen na aankomst hier, besloot Leo dat ze zaterdag, na het behalen van haar paddy, al naar Bangkok wil om door te vliegen naar Australië, i.p.v. de week erna. Door dit besluit moest ik ook even een plan verzinnen. We hadden namelijk al voor 3 dagen een bungalow geboekt in Koh Phangan waar de Full Moon Party plaatsvindt. Ik belde mijn vriendin Suus uit Rotterdam op, waarmee ik ook de trekking heb gedaan, en sprak af naar haar toe te komen in Kanchanaburi, Midden-Thailand. Nadat ik dit allemaal had vastgelegd (lees: boot, nachttrein en bus voor 1,5 dag) werd ik donderdag, mijn dag van vertrek, wakker met stralende zon. Ja hoor.

Ik had tot 14.00 uur de tijd om te zonnen en te zwemmen en gelukkig was ik al om 07.45 u opgestaan. Alle tijd dus. Heb het er dus ook goed van genomen en toen ik eenmaal alleen in dat heerlijke glasheldere water lag en naar de horizon keek, dacht ik: ik kan dit. Ik had echt zo’n geluksmoment. Maar natuurlijk kwam er ook een rot moment, Leo en ik moesten ineens afscheid nemen. Eigenlijk te vroeg, en eigenlijk onafgesloten. Dit was het dan. Onze reis samen. Die eindigt in Koh Tao. Hoe raar. Samen alles vanaf het begin intens meegemaakt en ineens moet je iemand achterlaten en jezelf weten te redden. Raar, verdrietig, maar ook goed. Voor ons allebei. Ik werd al spaans benauwd bij het idee 1,5 dag alleen in allerlei vervoersmiddelen te zitten. Maar ik kan het wel. Zo werd ik naar de boot gebracht en waren die Thaien alles behalve aardig. Ik moest op zoek naar de pier van die boot en toen vroeg ik bij een loket: boat Chumpchon? “NOT HERE”. Ja DUH. Jezus. Nou daar gaan we al dacht ik. Ik bleek op een grote witte boot te zitten en had me voorgenomen ergens rustig een plekje in de snikhete zon met toch ook schaduw te nemen. Ik heb heerlijk mijn ogen gesloten, leunend tegen een muur met prachtig uitzicht op de zee. Gewoon lekker zelf. Had geen behoefte aan gesprekken.

Toch heb ik een stel aangesproken, twee meisjes van 30. Ze zaten wat te kakelen en ik dacht iets Belgisch te horen. Ik vroeg dus uit het niets: He komen jullie uit Belgie? “Nee uit Utrecht”. Juist. Heb toen maar gezegd dat het waarschijnlijk door de wind kwam. Toen even met ze gepraat, maar toen een van de twee een kip na begon te doen, dacht ik: ik sluit mijn ogen maar weer. Na deze echt heerlijke boottocht in de zon moest ik naar het treinstation van Chumpchon. No clue. Ik sprak maar een Thai aan met het woord: Trainstation? Hij gooide me vervolgens in een jeep met anderen en weg waren we. Vervolgens kwam ik aan bij de trein, in het donker. Ik ben nooit zo’n held met dat soort dingen dus mengde ik me in een gesprek met 2 hele lieve en leuke meiden van ook rond de 30. Ik vroeg of er meer dan 1 spoor was (haha!!). De Hongaarse meiden draaiden zich om, beantwoordden mijn vraag en vroegen me mee uit eten. Jeeh! Mn eerste freunden! We hadden namelijk nog 3,5 uur tot die slaaptrein zou arriveren.

We zijn met zijn drieën de stad ingegaan, hebben gegeten en een night market bezocht. Toen we terugkwamen, ploften we neer op het station en vroeg een meisje me om een lighter. Dat is ook echt een goed aanknopingspunt trouwens. Dit bleek de 28-jarige Nicky, diving instructor op Koh Tao. Is dat toevallig ;) Toen bleek ook nog eens dat ik met haar in dezelfde coupe voor de slaaptrein zat, nou was dat even fijn. Zij woont namelijk sinds 8 maanden in Thailand en weet hier dus alle ins en outs. Ze leidden ons naar onze coupe waarna we hebben gekletst tot we in slaap vielen. Mocht ik ooit nog gaan duiken op Koh Tao, heb ik mijn eerste korting al binnen. Ik moest echter als enige van heel die trein er uit bij Ranchaburi, de rest ging nog 2 uur door naar Bangkok. In de trein was ik vrienden geworden met een Thaise conducteur, een soort vaderfiguur. Hij maakte mij dan ook, zoals beloofd, net wakker voor ik eruit moest. Heel lief. Dit was alleen wel 04.00 uur! Ik stapte een soort slaapdronken die trein uit en belandde op een pikkedonker verlaten station. De lieve conducteur heeft met een zaklamp op mij geschenen tot hij niet meer kon en de trein uit zicht was. Stond ik dan. In totaal waren er 4 mensen op heel dit station. Suus had mij geïnstrueerd een bus te nemen naar de plaats van bestemming: Kanchanaburi. De mensen op het station zeiden dat ik dan 1 km naar links moest lopen, daar zou om 4.00u wel een bus komen. Dit busstation heb ik nooit gevonden.

Ik liep in mijn eentje in een verlaten, pikdonkere straat op zoek naar een busstation waarvan ik geen idee had hoe het eruit zou moeten zien. Er reed ook werkelijk geen enkel vervoer ergens, ook geen taxi’s of tuk tuk’s. Omdat ik niet verder durfde te lopen, ben ik weer teruggegaan naar het treinstation waar ineens een Thais net meisje met paardenstaart op me afkwam: “Ive heared you are going to Kanchanaburi! Me too! Shall we go?” Ehmmm……… Voor ik antwoord gaf, werd me gezegd achterop de motor bij een man te springen. Ik dacht even dat ik ontvoerd werd. Maar ik dacht ook: zij ziet er netjes en lief uit. En ik wil weg van dit enge station. Zij sprong namelijk ook bij haar eigen motormuis achterop. Ik dacht: boeiend, ik ga mee, als zij gaat, doe ik het ook. Geen idee waar we heen reden, dat meisje en haar crosser waren allang uit zicht. Ik weet nog dat ik intussen op die motor dacht: in Thailand gaan ze echt niet zo’n meisje als lokker gebruiken, nothing on the hand.

En nee hoor, ik ben keurig netjes afgezet bij een bus naar Kanchanaburi waar het meisje, Pon, op me aan het wachten was. Wat een opluchting. Samen gingen we in een hele grote gele local bus waarvoor ik maar 50 baht voor de 2-uur durende reis hoefde te betalen. Omdat Pon heel lief voor me was, heb ik haar een mooie fleurige jurk van mij gegeven. Deze heb ik ooit van iemand gekregen en is voor mij veel te kort en kan ik hier al weken niet dragen. Ik had al eerder in mijn hoofd deze aan een local weg te geven en dit leek mij het geschikte moment. Ze kon haar oren niet geloven. Vond ik leuk. Ik heb de rest van de tijd geslapen waarna Pon me wakker maakte, omdat we in Kanchanaburi waren aangekomen. Jeeh! Survived everything! Ik werd op deze super vroege morgen verwelkomd door tuk tuk drivers. Een wilde me voor 50 baht naar het hostel van Suus brengen, Jelly Frog.

Dit vond ik eigenlijk heel zielig, het was namelijk geen gewone tuk tuk, maar het was zo’n fiets waar een soort mega stoel aan vast zit van achter. Hij moest dus hartstikke hard trappen. Ik voelde me toen een beetje een slavendrijver, maar goed. hij heeft de hele weg gezongen en ik vond hem zo aardig dat ik hem het dubbele bedrag heb betaald. Wat een liefdadigheid allemaal hè? Weet ook niet waar het ineens vandaan komt. Ik bloeide gewoon weer helemaal op. Heerlijke zonnestralen in mijn gezicht en na 1 stap in Kanchanaburi te hebben gezet, wist ik: IK HOU VAN DEZE PLAATS. Het was net als Pai en Chiang Mai, heerlijk rustig en een heerlijke sfeer, dat voel je gewoon. Aangekomen bij het hostel vond ik Suus. Mega leuk. En wat was dit een gaaf hostel. Super groot, nog goedkoper dan Bangkok (20 baht voor yoghurt met fruit) en toen kwam het beste: een MEGA tuin met ligstoelen, liggend aan een rivier. I thought I was in paradise. Echt, al mijn zorgen waren weg. Diezelfde dag hebben we heerlijk in de tuin in de zon gechilled en heb ik al Suus dr (mostly) Engelse vriendinnetjes ontmoet.

Wat een rust, niemand had haast, niemand ‘moest’ wat, alles helemaal tranquillo. Ik heb toen ook de eigenaar van dit hostel ontmoet, een man met wie Suus een goede band heeft, genaamd Nui. Ik snap wel waarom. Wat is hij fantastisch. Deze Thaise man bleek Suus en haar vriendinnen al een week elke dag overal (gratis) mee naar toe te nemen met zijn auto en zorgt dat je eten hebt, alles. Deze middag wilde hij, omdat Suus had gezegd dat ik kwam, ons weer ergens mee naar toe nemen. Een surprise. Met 5 Westerse meiden in de auto reden we door de prachtige omgeving. Hij nam ons mee naar een historisch park, Muang Sing, een plek waar de Birmezen vroeger tegen de Thaien hebben gevochten, en betaalden voor iedereen stiekem de entree. Het was super om te zien en we hadden heerlijk weer dus ik vond het allemaal helemaal geweldig. Vervolgens bracht hij ons naar een ‘Thaise’ markt, en ik benadruk ‘Thaise’, hier lopen namelijk geen Westerlingen, geen enkele blanke zelfs. Op een gegeven moment kwam zelfs een man naar ons toe die zei: “What are you doing here? Ik: why? Hij: “I havent seen a foreigner here in 3 months!” Well that was funny. Na het spotgoedkope marktje, toverde Nui ineens 3 bakken met sushi voor ons uit zijn auto. Ongelooflijk. Geloofde mijn oren niet. De hele zaak betaalde hij.

Na deze heerlijke dag besloot Nui dat hij voor ons 5-en wilden koken in zijn eigen huis. Om 22.45 uur kregen wij weliswaar lam met puree en salade voorgeschoteld, de flessen vodka en whiskey niet te vergeten. Na dit heerlijke, maar wel voor mijn nu kleine maag –immens grote- avondmaal zijn we uitgegaan bij Sugar, de zaak van Nui zijn zus. Heel de zaak was dronken, ik eigenlijk niet, omdat mijn moeheid overheerste, maar het was zeker gezellig. Rond 4.00 uur viel ik bijna neer dus zijn we huiswaarts gegaan waarna Suus een rare ontdekking deed. Voor haar kamer stond een emmer en in haar slot zat een satéprikker. Iemand had geprobeerd in haar kamer in te breken, wat gelukkig niet gelukt is, aangezien hij/zij al zijn attributen nog heeft laten staan. Was niet echt een fijn idee. Bij navraag bleek dat er een ladyboy (omgebouwde man) zo nu en dan in kamers probeert in te breken. Ahum.

De volgende dag zijn Suus en ik naar de ‘River Kwai bridge’ gelopen,
een bekende historische plek van uit WO2. Na dit tochtje nam Nui ons en de andere meiden mee naar een fantastisch Safari park. Wederom betaalde hij alles. We namen plaats in een ‘safari bus’ en zagen prachtig loslopende dieren: zebra’s, tijgers, luipaarden, giraffen, beren, struisvogels, alles. Vooral de giraffen waren bizar, onze bus had namelijk openstaande ramen waar de giraffen met hun complete nek doorheen gingen. Zat je dus met 5 mega grote giraffenhoofden naast je. Wel eng hoor. Maar ze hebben gelukkig geen tanden. Op een gegeven moment vond ik ze zelfs lief en heb ik ze bananen gevoerd. Wat een ervaring. Ik ben uiteindelijk toch maar niet met een vastgeketende tijger op de foto gegaan, want die mogelijkheid was er voor 100 baht, omdat ik het toch te zielig vond. Dat beest zat onder de drugs en dan moet je naast hem gaan liggen en even leuk lachen. Ik heb in het begin van deze reis erg uitgekeken naar mijn tijgerfoto-moment, maar als je dat dan in het echt ziet, denk je er toch wel anders over. Geef mij maar een wildlife giraffe rondom mijn nek.

Aan het eind van de dag heeft Nui weer voor ons allemaal gekookt, dit keer gamba’s, mosselen, schalen vol. En de flessen vodka niet te vergeten. Suus en ik waren redelijk afgepeigerd en de dag erna was het ook weer tijd door te gaan naar Koh Phangan. Met een night ferry, dit keer een bootje waarop er zo’n 50 matrassen naast elkaar liggen waardoor het lijkt op een soort slaapfeest, meerden we maandagochtend aan in het snikhete Koh Phangan. Ja mensen, sinds mijn vertrek uit Koh Tao heb ik weer elke dag stralende, uberhete zon. Love it. We zijn deze dagen lekker naar het strand geweest en ontmoetten onze Engelse vrienden van de trekking weer. Zij hadden met zijn 8-en een mega huis gehuurd, een soort ‘bachelor house’. In het huis stond zelfs een fontein met water. Ik waande me echt even in een andere wereld. Het huisje was redelijk afgelegen, wel naast het strand, maar het was echt zo’n huis van: what happends here, stays here. Iedereen was volop dronken en die meiden snoven valium en slikten ritalin, omdat ze daar een ‘lekker gevoel’ van kregen. Suus en ik hadden daar echt nog nooit van gehoord. Het was een gekke bedoeling met keiharde muziek, dronken mensen en gekkigheid en ik had aan het eind van de avond geen zin om naar mijn eigen bungalow te lopen dus heb ik lekker tussen twee Engelse meiden geslapen. Lekker met zijn allen in bed.

De dag erna hadden we de beruchte Full Moon Party en was het de dag dat ik Merel eindelijk weer zag. Het was ZO gek om haar en Michel (haar vriend) ineens op het strand te zien lopen. Ik vond het heerlijk haar weer te zien. Had haar zo erg gemist. We namen hen mee naar het huis van de Engelsen waar we een soort ‘pre-party’ hadden en elkaar helemaal onder hebben geschminkt met neon kleuren. Ik heb heel mijn armen, benen en hals vol gekladderd met hartjes en sterren, dat vond ik nou echt leuk om te doen. Tijdens het feest waren de buckets er weer in overvloed en bij de kraampjes kon je buckets kopen waarna je bijvoorbeeld free condoms of free hugs kreeg, hilarisch. Franciscootje heb ik helaas niet meer gezien. We hebben nog veel gemaild en gewhatsappt, maar ik kon hem werkelijk niet vinden (had ook geen wifi op dat strand). Hij wilde eerder al naar Koh Tao komen, maar ik had gezegd dat hij dat beter niet kon doen ivm met het verschrikkelijke weer destijds. Ach ja. De Full Moon Party was iig heel gaaf om mee te maken, maar ik vond de feesten op Koh Phi Phi beter haha. Misschien omdat het veel kleinschaliger was daar. Suus en ik gaan morgen richting Maleisie, we gaan zo even uitzoeken hoe en wat. Nu dus Thailand verlaten en kijken wat Maleisie ons te bieden heeft! Solong!