En we zijn weer solo!

Dit wordt een heel lang verslag dus be prepared! Op de een of andere manier ben ik nogal laks geworden in het bijhouden van mijn blog, want zie dat ik de laatste keer ben geëindigd in de Mekong wat voelt als 10 jaar geleden. In ieder geval: het volgende dorp waar Sharinda en ik in de Mekong Delta heen gingen was Vingh Long! Shar en ik hadden van te voren al besloten dat we een homestay zouden doen en toen we met de bus in het dorp arriveerden, kon dat bijzonder makkelijk geregeld worden. We kwamen met een local in gesprek en noemden de naam van de homestay waar we heen wilden. Laat dit nu net van zijn vrouw zijn! Hij regelde twee motors voor ons en zo gingen Shar en ik allebei met backpack en al achterop bij de mannen. Toen ik echter van de motor afstapte, gebeurde er iets heul vervelends: ik raakte met mijn onderbeen iets gloeiends heets van de motor. Een stuk op mijn onderbeen is nu eerste en tweedegraads verbrand. Ik wil er niet te veel over in zitten, dus ik ga gewoon door, maar pijn doet het wel. Ik heb nu in ieder geval brandwondenzalf, jodium en gaas wat ik elke dag en wekenlang moet opsmeren. Het is zo gek, sinds ik in Azie ben heb ik allemaal kwalen terwijl ik in Nederlands nauwelijks mijn dokter zie. Een insect in mijn been, 2x opgezwollen oogleden waardoor ik er een paar dagen uitzag als Quasimodo, voedselvergiftiging, 2x zware keelontsteking, blaasontsteking, 3 insectenbeten in mijn onderrug die niet weggaan en nu een verbranding. Ben benieuwd wat mij nog te wachten staat.

In ieder geval, toen we aankwamen bij de homestay dacht ik even dat er iets verkeerd was gegaan. Het leek wel een soort mini-resort. Het was hartstikke mooi! Ik dacht dat het een soort Groeten uit de Rimboe zou worden, maar dat was dus totaal niet zo. Aan de ene kant vond ik dat eigenlijk wel jammer. Shar en ik kregen een eigen kamer met een extreem groot bed, verse lakens en kledingkast. We waren niet de enigen die zich bij deze Vietnamese familie voegden, er zaten nog 10 andere mensen. In de tuin hingen heerlijke hangmatten en ook de douches waren super netjes. Ik had echt totaal iets anders verwacht! Ik dacht dat Shar en ik met zijn tweeën bij een familie zouden slapen en met hen mee zouden helpen met koken enzo. Maar goed, ’s avonds kookte de hele familie heerlijk Vietnamees voedsel voor ons. Ze gaven ons allerlei ingrediënten (zoals een super grote witvis) om een loempia te rollen en daarna kwam er nog een lading kip en rijst. Met zijn alle zaten we buiten aan een grote tafel te genieten van het Vietnamese eten. Ook ging een aantal mensen van de groep de volgende ochtend een boottour doen. ik moet ook even erbij zeggen dat de Mekong Delta het best is te verkennen per boot, eigenlijk gaat alles per boot (zo’n longtailbootje). Deze boottocht begon wederom om 6.00 uur, maar Shar en ik wilde ook de sunrise zien dus werden wij door de eigenaar al om 05.30 uur naar een plek gebracht om deze te bewonderen.

Ook deze boottocht was weer heel bijzonder. De natuur is zo mooi. Dit keer zijn we wel naar een (kleine) floating market gegaan, want in dit dorp was deze er wel ondanks de vakantie van de Vietnamezen. Op deze markt in het water kun je alles kopen wat je maar kunt bedenken: koffie, fruit, rijst etc. Daarnaast lieten ze ons zien hoe ze rijstpapier maakten en mochten we coconut snoepjes proeven, lekker joh! Aan het eind van de dag besloten we naar Ben Tre te gaan, weer een ander dorpje in de Mekong Delta. Daar ’s avonds aangekomen vonden we een lekker hotel en gingen we op zoek naar avondeten. We vonden iets lokaals en werden met open armen ontvangen. We zaten nog geen seconde op onze stoel toen we beide al een bord eten onder onze neus geschoven kregen, zonder te bestellen! Het bleek dat dit de chef’s specialty was en dat iedereen die daar zat dat sowieso kreeg. Lekka lijst!

De volgende ochtend zaten we vroeg aan het ontbijt en hebben we weer even een privé boottochtje geregeld. In deze plaats was het wederom anders dan in de andere plaatsen. Dit keer zagen we hoe bakstenen werden gemaakt, dronken we honing thee en aten we bananenchips, leerden we om rieten matten te maken, klommen we in een palmboom, fietsten we door een prachtig lokaal dorpje heen en bezochten we het huis van een kunstverzamelaar. Al met al: die Mekong hebben we wel goed ontdekt hoor. Ook zijn we meer te weten gekomen over het land Vietnam zelf. Zo hebben we veel locals ondervraagd en leuke gesprekken met hen gevoerd. Zo weten we nu wat een gemiddelde Vietnamees per maand verdient voor 12 uur per dag werken, 7 dagen in de week: 72 euro (2 miljoen Vietnamese Dong). Dit komt erop neer dat Vietnamezen zo’n 2,40 euro per dag te besteden hebben. Best bizar om te bedenken dat wij hier per dag 10x zoveel uitgeven.

Zondagavond 17 februari zijn Shar en ik terug naar Ho Chi Minh gegaan, omdat ik daar de volgende dag een afspraak had om een nieuw paspoort te krijgen. Toen we beide door HCM liepen, dachten we allebei hetzelfde: been there, done that. Ho Chi Minh is eigenlijk helemaal niet zo boeiend. Leuk om 3 dagen even te zien, maar veel langer hoeven we er niet te zitten. Aangezien Alex het zo naar zijn zin had in Cambodja, was hij maandag 18 februari nog steeds niet in Ho Chi Minh. Omdat ik werkelijk niet langer in Ho Chi Minh wilde rondhangen, besloten Shar en ik maandag naar Mui Ne te gaan wat bekend staat om haar yellow, white and red sand dunes. Toen we aankwamen werden we direct aangesproken door een lieve man die ons een kamer aanbood voor 3 euro. We hadden weer lekker ons eigen kamertje en samen een groot bed. De eerste dag in Mui Ne besloten we scooters te huren, omdat we beiden weigeren mee te doen aan georganiseerde tours. Op naar de sand dunes!

Na 3 uur hadden we ze eindelijk gevonden, wat opmerkelijk is gezien er maar 1 grote weg in heel Mui Ne is. Maar goed. In die drie uur durende zoektocht zijn we wel mooie dingen tegengekomen. Zo waren we eerst verdwaald en zagen we 2 locals met hun scooter in de duinen rijden. We besloten ze gewoon te volgen. Het was top dat we dit hadden gedaan, want we kwamen ineens uit bij een prachtig onontdekt local strand met palmbomen. Er was he-le-maal niemand. Alleen die 2 locals die in die zee vis aan het vangen waren. Hier hebben we dus even lekker gezond waarna we weer op zoek gingen naar de sand dunes. Daar aangekomen zag je een prachtige mega grote gele woestijn met een felblauwe strakke lucht. We konden het dan ook niet laten hier een mega fotoshoot te doen. Ook zijn we nog met een soort sleetjes van de zandduinen afgegleden. Big fun. ’s Avonds heb ik een heerlijke red snapper gegeten voor 3 eurootjes. Ik had ook kunnen kiezen voor een krokodil, maar dat ging me iets te ver. Mui Ne is trouwens heel Russisch georiënteerd. Er waren ontzettend veel Russen en veel tourist offices en menukaarten hadden Russische teksten waar wij geen moer van begrepen.

De volgende dag besloten Shar en ik weer lekker rond te scooteren en een strand op te zoeken. We vonden vlakbij ons hostel een heerlijk strand met allemaal kitesurfers. We werden direct aangesproken door iemand van een Kitesurfschool die ons een gratis proefles aanbood op het droge. Ach, waarom niet: Gratischh vind ik leuk! Zodoende hebben we de hele middag lopen ‘vliegeren’ op het strand en dat is me zwaar! Na 10 minuten had ik al lamme armen. Je moet zo’n kracht zetten! Vervolgens werden we vastgemaakt aan de ‘vlieger’ en oefenden we op het droge met het in bedwang houden van dit krachtige apparaat. Dit alles hebben we de hele middag gratis mogen doen en zo was ons dagje alweer vol. Donderdag 21 februari was het tijd voor het volgende stadje, 4 uurtjes verderop: Dalat. Dit dorp staat bekend als ‘honeymoon village’. Desondanks hield dit ons niet tegen er heen te gaan, want er zijn ontzettend veel dingen te zien. In Dalat aangekomen was ik alleen wel bijna bevroren. Wat was het daar koud! En dat terwijl Mui Ne, waar het 100 graden was, er maar 4 uur vandaan ligt! We besloten na aankomst gelijk een scooter te huren en sight seeing te doen.

Het eerste wat moest gebeuren was warme kleding kopen. Ik heb maar 1 sweater bij me en dat is een hartstikke dun H&M’etje. Daar redde ik het echt niet mee. Een nieuwe trui, handschoenen en sjaals moesten worden ingeslagen! Dik ingepakt en een neppe felblauwe Abercrombie & Fitch trui van 3 euro verder, zijn we bij het eerste sight seeing ding uit de Lonely Planet aangekomen: de ‘cable car’. Dit houdt een tocht in met precies dezelfde dichte gondels als in Oostenrijk waarbij je eindigt op een mooi viewpoint. Hierna scooterden we doodgevroren door naar de Datanla Waterfalls waar we in een soort bobslee zijn gegaan (zoals in Drievliet) maar dan door de jungle. Drie hot chocomels verder gingen we naar ‘Crazy House’, een complex met Alice in Wonderland achtige huizen, bijzonder om te zien. De volgende dag zijn we naar de beroemde Central Market geweest waar we er weer niet aan konden ontkomen allemaal dingetjes te kopen. Ook het romantische zwanenmeer en de ontzettend tegenvallende Cam Ly waterval hebben we die dag nog bezocht. Kortom: erg veel in weinig tijd. Na ’s avonds nog een hot chocomel te hebben gedronken en een fles rode Vietnamese wijn in ons bed te hebben verorberd, besloten we een motortour te willen doen. Shar had dit zich al vanaf het begin voorgenomen te doen in Vietnam, ik had er geen enkel idee bij.

Easy Riders is een groot begrip in Vietnam. Het is een organisatie die touristen complete motortochten aanbiedt en jij bepaalt zelf hoeveel dagen en waar je heen wilt. We besloten langs hun kantoor te gaan om informatie te krijgen. Gezien onze eerstvolgende bestemming Nha Trang is en de tocht van Dalat naar Nha Trang bekend staat als de mooiste tocht in Vietnam, wilden we hier iets meer over weten. In eerste instantie hadden we gepland dit in 1 dagje te doen, omdat Easy Riders erg veel geld kost. Dit was natuurlijk mogelijk, maar het kon ook anders. We konden het ook in 2, 3 of 4 dagen doen waardoor je stukken van Vietnam zou zien die je anders nooit zou zien, laat maar zeggen: de non-toeristische route. Na het zien van foto’s en het lezen van verhalen van mensen die hetzelfde hadden gedaan, begonnen we te twijfelen. Na lang overleg met Easy Riders kwamen we tot een deal voor een 2-daagse motorrit naar Nha Trang, wat eigenlijk maar 4 uur van Dalat vandaan ligt. Met deze tocht gingen we de bergen in, gingen we naar watervallen, afgelegen dorpjes, prachtige viewpoints, kregen we een homestay tussen de locals en ga zo maar door.

Achterop de motor dan maar! Beide kregen we onze eigen driver. De mijne heet Aki (spreek uit als Aqui op zijn Spaans) en die van Shar noemde zichzelf Cheeky Monkey, maar heet eigenlijk Lang. Het leuke was dat we het heel goed met hen konden vinden. Ze hebben ons veel Vietnamees geleerd zoals onder meer ‘Jij bent gek’: Mai Khong Khong Dien Dien en ‘Oh my god dat is veel te duur’: Teu jeu ma kwa! We reden langs de mooiste plekjes. Zo werden we afgezet bij de mooie Elephant Waterfalls, zagen we hoe Vietnamese koffie werd gemaakt en –nog belangrijker- WAARVAN! Nu ben ik eerder vergeten te zeggen dat ik de koffie in Vietnam ongelooflijk vies vind. Niet te drinken. Echt zo ontzettend vies, zelfs met liters melk en suiker. Nu had ik me al laten vertellen dat de koffie in Vietnam van de uitwerpselen van een bepaald dier wordt gemaakt, maar we wisten nooit zeker van wat. Dankzij deze motorrit weten we het: van wezels.

Daarnaast zagen we op een werkplaats hoe zijde werd gemaakt, wat een ambacht! Met de alleroudste machines die je je kunt voorstellen –inclusief spinnenwebben- worden uiteindelijk prachtige sjalen en kleren gemaakt. Ook werden we afgezet in een compleet afgelegen dorp met twee zakjes snoep en werd ons verteld: uitdelen aan de kinderen en 2 snoepjes per kind. En weg waren onze drivers. Stonden we dan in dat dorp waarin de kindjes ons met grote ogen aanstaarden. Tsja, uitdelen dan maar? We gaven alle kindjes snoepjes en ze waren dolbij en lief. Het voelde wel een beetje gek, maar ik vond het uiteindelijk heel leuk om te doen, vooral als je de dankbaarheid zag bij de mensen.

Daarnaast reden we over een brug waaronder de mensen op vloten leefden en zagen we ineens een beest dat in stukken werd gesneden. We vroegen onze drivers wat het was en het bleek een hond. Nee joh. Dit moesten we van dichtbij bekijken. De locals die de hond aan het openrijten waren vonden het volgens mij niet heel leuk dat wij ineens kwamen kijken, maar ik moet zeggen dat ik het ook niet langer dan 5 seconden volhield. Gatverdamme. Al die darmen en dingen eruit met een vlijmscherp mes, het beest werd volledig opengereten. Maar ja, hier eten ze nu eenmaal hond. Negen uur later, rond 18.00 uur, kwamen we uiteindelijk aan bij onze homestay waar we samen met Aki en Cheeky Monkey sliepen. Dit was op zich wel Groeten uit de Rimboe. Er lagen 4 matrassen in een hut op de grond en verder niets. De wc en douches waren een stuk lopen en er was 1 mini-lichtje aanwezig.

’s Avonds werd het Vietnamese eten door een vrouwtje in onze hut gebracht en aten we met zijn vieren op een matje. We hebben werkelijk uren gepraat over de Vietnam-oorlog. We wilden alles weten. Mijn lieve lieve Aki bleek tijdens de Vietnam-oorlog 3 jaar te hebben gevochten. Hij zat in het Zuid Vietnamese leger en moest vechten tegen het Noorden. Gedwongen. Gedwongen door de Amerikanen. Als hij weigerde, zou zijn familie worden omgebracht. Hij vocht dus letterlijk voor zijn leven. Cheeky Monkey vertelde ons ook dat de Amerikanen het Zuid Vietnamese leger betaalde om te vechten tegen de Noord Vietnamezen. Dit wist ik bijvoorbeeld werkelijk niet, maar dat was wel fijn voor Aki want zo hield hij er tenminste nog geld aan over. Ook vertelde Cheeky Monkey ons hoe het leven voor hem eruit ziet. Ik vond het best wel erg om te horen. Zijn kinderen kunnen niet naar school, hij is de enige uit het gezin met een opleiding, voor de rest is het gewoon te duur. Hij overleeft op 100.000 VD per dag, dat is 3,60 euro. En de prijzen zijn voor hen NIET anders dan voor ons Westerlingen.

Hij vertelde dat hij in restaurants gewoon dezelfde prijs moet betalen, want ik dacht eerst dat Vietnamezen wellicht (Net als in Indonesie) een andere menukaart met lagere prijzen zouden krijgen. Dat is dus niet zo. En dan te bedenken dat we voor het avondeten in de hut die avond 60.000 VD pp moesten betalen. Ook hij als driver. Shar en ik besloten toen dat we voor Aki en Cheeky Monkey het eten en al het bier zouden betalen. Het was echt te zielig. Ook dat hij tijdens de motorrit zei over onze telefoon: wow, good Phone. Ik voelde me echt een gier en wilde hem in mijn hart ook een goede telefoon geven, of geld, of gewoon: iets. De volgende ochtend begon de 2e dag van de motortour om 08.30 uur en gingen we er weer tegenaan. Moet wel zeggen dat ik op een gegeven moment een houten rug en kont kreeg, we hebben in totaal in 2 dagen 18 uur lang achterop een motor gezeten! Het was wel echt heel gaaf, ben heel blij dat ik het heb gedaan. Wat een ervaring. We hadden de tweede dag ook nog gevraagd of we zelf snoep mochten kopen om aan kinderen in een dorpje te geven en dat mocht. Weer werden we ontzettend dankbaar ontvangen, maar ook weer voelde het alsof we van een liefdadigheidsorganisatie waren.

Aan het eind van de dag kwamen we aan in Nha Trang en ik dacht dat ik de Costa Del Sol binnenreed. Zo’n boulevardje met strand, ja, het leek net Spanje oid. We hadden van te voren al een backpackers hostel geboekt en dit bleek precies de goede keus. Alle backpackers zitten daar en het zit heel dicht bij het strand. We besloten de eerste avond uit te gaan en dat was nogal wat. We belandden op een plek waar het happy hour was, wat inhield dat je een uur lang 2 sterke drankjes voor 1 euro kreeg. Tschuus. Ik ben Sharinda die avond dan ook vrij snel kwijtgeraakt en vond haar de volgende ochtend aan het ontbijt. Ze bleek aan het eind van de avond te zijn beroofd, midden op straat. Vier miljoen (120 euro) lichter besloten we ons eerste dagje in Nha Trang even lekker naar het strand te gaan waar we een massage namen om bij te komen. Diezelfde avond volgde hetzelfde ritueel met de happy hour en gingen we met onze nieuwe twee vrienden, Maarten & Miquel uit Zaandam, op stap. Na 4 uur te hebben geslapen, gingen we volgende ochtend met zijn viertjes rond touren op de scooter en hebben we weer mooie strandjes met felblauwe zee ontdekt. Aan het eind van de dag kwam Leonie aan vanuit Hanoi in Midden Vietnam en gingen we met zijn allen uiteten. Ook aten we elke dag verse kreeft op het strand voor 3 euro, nooit gedacht dat ik dat zo lekker zou vinden!

Mijn tijd in Nha Trang is heel ‘apart’ geweest. Ik ben er volgens mijn zo’n 7 of 8 dagen gebleven en er is nogal wat gebeurd. Toen ik er 3 dagen zat kwam Alex aan en hij had mij gevraagd met hem vanuit Nha Trang door te reizen naar het noorden van Vietnam om vervolgens onze reis samen in Koh Chang in Thailand te eindigen. De eerste dag dat ik hem zag was het gelijk weer helemaal leuk. Na die dag is het compleet misgegaan waar ik niet te ver over zal uitweiden. Het kwam er in ieder geval op neer dat ik niet meer met hem verder wilde reizen en niet eens meer vrienden met hem wilde zijn. Dit heb ik hem dan ook mijn laatste dag in Nha Trang verteld, omdat ik toen heb besloten alleen verder te reizen wat nogal een beslissing was. In mijn hart wilde ik het niet, maar ik moest het doen voor mezelf omdat dat beter was. Ik stapte in mijn eentje op de bus naar Hoi-An waar Leo me heeft uitgezwaaid wat weer lekker een emotionele situatie werd. Vlak voor ik deze bus instapte ontmoette ik een Nederlands meisje, Bente, die ook naar Hoi-An bleek te gaan. Ik vertelde haar waar ik verbleef zodat we eventueel in contact konden blijven, gezien zij een andere bus had. De nachtbus waar ik in werd gepropt was ronduit verschrikkelijk en ik werd met 4 anderen als vee op een bed gelegd. Ik had leuk contact met 2 Australiers geloof ik, maar ik had van te voren al een dorm geboekt om mensen te leren kennen.

Aangekomen in Hoi-An bleek ook een hele groep Zweedse meisjes, waarmee ik in een dorm op Nha Trang sliep, hier een kamer geboekt te hebben. Het was dus wel fijn in ieder geval een paar mensen te kennen, ook al is het nogal zo’n ‘kliek’ die voornamelijk met zijn 5en zijn. Wel waren ze heel lief tegen mij. Een uurtje later zag ik ineens Bente mijn hostel binnenlopen dus die kwam er gelijk bijzitten. We bleken niet op dezelfde kamer te zitten, maar ach, ik vond het in ieder geval leuk dat ze er was. In mijn dorm kwam ik in contact met een heel lief Australisch meisje, Shannon, die er al wat langer zat. Bente en ik huurden diezelfde dag een fiets en reden wat rond door het dorp, bezochten de markt en dronken koffie. Ik wilde die avond graag uit, omdat ik wilde weten hoe het er hier aan toeging. Bente was een beetje ziekerig dus besloot ik met Shannon te gaan. Nou, we hebben de avond van ons leven gehad. We kwamen in contact met een hele groep mensen uit Noorwegen en daar hebben we het zo gezellig mee gehad, ook ontmoette ik heel veel mensen die ook allemaal naar het Noorden gaan dus dat was heel leuk. Het was goed voor mij weg te zijn van Alex, want ik kon weer helemaal mezelf zijn en gezellig doen. Die hele week in Nha Trang was ik namelijk verdrietig en wilde ik met niemand praten en/of gezellig doen. Na een dag in Hoi-An begin ik weer mezelf te worden.

Shannon en ik lagen die avond 4.00u in bed wat eigenlijk niet zo slim was. Ik had namelijk de volgende ochtend om 08.00 uur een motortour naar My Lai geboekt, een plek waar nauwelijks voor geadverteerd wordt en nauwelijks een backpacker heen gaat. Ik wist van deze plaats doordat ik er eerder al over had gelezen en het –naar mijn weten- de plek betrof waar de World Press Photo van de Vietnam Oorlog is gemaakt (naakte meisje dat bos uitrent met agent orange op haar lichaam). Bente leek dit ook wel interessant dus ging met mij mee. Toen ik die nacht mijn wekker zette had ik nog 3 uur en 19 minuten om te slapen, whaa! De volgende ochtend was dus heul zwaar. Het bleek een motorrit van 4 uur om daar te komen! Ik heb bijna de hele heenreis geslapen op de motor wat eigenlijk best wel gevaarlijk is. Mensen die mij kennen weten dat als ik echt doodmoe ben, ik mijn ogen echt niet meer kan openhouden en het niet uitmaakt of ik sta of zit on the back of a motorbike op de snelweg met 80km per uur: ik val gegarandeerd in slaap. Eindelijk aangekomen was het mega interessant. My Lai is het dorp dat tijdens de Vietnam Oorlog compleet is gebombardeerd terwijl er zich alleen maar onschuldige burgers bevonden. De Amerikanen dachten dat de Vietcong er zat en besloten iedereen die ze zagen neer te schieten. De inwoners van My Lai boden geen enkele weerstand dus het was gewoon een massale slachting tegen arme zielige mensen die daar rustig zaten.

Er zijn voornamelijk opa en oma’s, baby’s en kinderen vermoord, omdat op het tijdstip dat de Amerikanen binnenvielen, de mensen van middelbare leeftijd aan het werk waren. Het hele dorp was verwoest en de mensen zijn gruwelijk toegetakeld. Het ergste vond ik de put die in het museum was nagemaakt waarin een man van 70 jaar met een schotwond in zijn hoofd lag. De Amerikanen hadden de arme man in een put gegooid met zijn gezicht in het water en hem daarna in zijn achterhoofd doodgeschoten, gruwelijk. Een man van 70 jaar. Of foto’s waarop je de hersenen van de mensen eruit ziet liggen. Of het prachtige witte standbeeld ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Of de massagraven. Ja, het was zeker de moeite waard om je te beseffen wat er zich allemaal heeft afgespeeld tijdens die oorlog. Na een vreselijke 6-uur durende rit terug en ik er helemaal af lag, wilde ik toch nog even uit. Bente had geen kracht dus ben ik wederom met Shannon uitgegaan.

Deze avond, gisteravond 5 maart, zag ik ineens Maarten en Miquel uit Zaandam weer, evenals Dave, een Nederlandse jongen die ik ook in Nha Trang had ontmoet en waarmee ik het goed kon vinden. Ook zoeken de Zweedse meisjes meer toenadering naar mij dus het gaat allemaal goed.
En ja, natuurlijk hoop ik dat het nog goed komt met Alex. Hij moet dan alleen wel echt zijn excuses aanbieden en weer normaal doen anders kan het niet. Het is alleen, mijn hele trip bestaat eigenlijk uit hem, we hebben alles samen gedaan. Ik houd van hem als mijn beste vriend. Het zou zo erg zijn als het zo zou eindigen. Maar ja, je hebt het niet in de hand. En soms gaan dingen zo. Hij is vandaag in ieder aangekomen in Hoi-An en stuurde me net een berichtje. Waarschijnlijk zie ik hem dus vanavond met uitgaan dus dat wordt nogal wat, ben nu al zenuwachtig. Ik kan me namelijk niet meer normaal gedragen als ik hem zie denk ik.

Met mijn schotwond op mijn been gaat trouwens heel goed. Iedereen zei dat ik niet de zee in mocht etc., maar dat heb ik in Nha Trang toch gedaan en sindsdien is het al bijna geheeld. Mijn hele blaar is weg en het ziet er gezond uit. Wel zal ik waarschijnlijk een soort tattoo aan Vietnam overhouden, maar ach. Ben er blij mee als hoe het nu heelt. Ik ben nu dus alleen aan het reizen and I’m ok. Ik zie wel wat er allemaal gebeurt, het is een hele ervaring in ieder geval. Ik houd me sterk en het komt goed :)