Laatste 10 dagen zijn ingegaan :(

Jongens, dit wordt weer een intens lang verhaal. Take a seat!

Ik zal beginnen met waar ik gebleven was, maar jeetje wat is er in deze tussentijd alweer intens veel gebeurd. Het lijkt net of ik een soap zit. Nou ik zag dus ineens Alex in Hoi An in de Why Not Bar na ons gedoe in Nha Trang. Als ik niet weet hoe ik moet doen tegen iemand negeer ik diegene altijd maar, dus dat deed ik nu ook. Slim genoeg van hem kwam hij naar mij toe. En het was een heel leuk gesprek. Ik besloot erna niet te veel in zijn buurt te staan, dus ik ging gewoon dansen met mijn ‘nieuwe’ vrienden. Op een gegeven moment zei hij dat hij zich vreselijk voelde en ging hij ineens naar huis. Nou, dat is wel goed dacht ik. Voel jezelf maar even rot. Vervolgens heb ik een hele leuke Nederlander (WILLEM!) uit Amsterdam gestrikt dus dat was wel even leuk. De volgende dag had ik mijn bus naar Hue al geboekt, in mijn eentje trouwens. Bente was al die tijd dat ik met haar was, ziek en ik had geen behoefte nog langer in Hoi An te blijven. Ik heb trouwens geen kleren laten maken (waar Hoi An om bekend staat), ik had namelijk geen idee wat ik nodig had en mijn tas zit al propvol. Maar goed, ik nam dus wederom alleen de bus na 4 dagen Hoi An, op naar Hue. Alex zou dit dorp skippen, we zeiden dus tegen elkaar dat we elkaar in Hanoi weer zouden zien.

Aangekomen in Hue had ik weer zo’n populair backpackers hostel geboekt om mensen te ontmoeten. Naast mij sliep een meisje uit Argentinie, Laura, en ik vond haar meteen leuk. Ten eerste omdat ze Spaans sprak en ik mensen uit Zuid Ameika gewoon heel cool vind. Ook leek ze heel lief, rustig en betrouwbaar, precies iemand waar ik naar op zoek was. We gingen samen uiteten en ik vond mezelf goed bezig. Het is wat hoor, in je eentje reizen. Je moet elke keer weer mensen aanspreken om niet alleen te zijn etc. Maar goed. Laura was al een tijdje in Hue en wist goed de weg. We besloten fietsen te huren en zodoende hebben we 20 km gefietst om een thomb (weet even de NL vertaling niet?) te bezichtigen die uiteindelijk maar 1 x in het jaar open bleek te gaan. Ach ja. De andere tempels konden we wel zien en het was supermooi. Ook het weer trouwens. Elke dag volle zon gehad. Tijdens onze fietstocht naar de thombs hebben we nog iets stoms meegemaakt. Een Vietnamese moeder begon met haar scooter naast ons te rijden en zei dat we haar konden volgen voor de weg naar de thombs, wat wij heel aardig vonden. Na er bijna te zijn, vroeg ze aardig of we anders een theetje bij haar huis wilde drinken, nou wat lief, dachten wij. Aangekomen bij haar huis, waar ook haar dochter aanwezig was, maakte ze verse watermeloen voor ons klaar en gaf ze ons thee. Toen gebeurde er iets raars. Ze vroeg ons om geld. Om 10 dollar! Ze zei: maybe you give me money for my family, like 10 dollar?

O my god. Hoe gierig. Het was een val! En die dochter: “ja dat is zodat ik kan studeren en schoolboeken kan kopen”. Meisje van 20. Nou daar gaat je vertrouwen in de Vietnamezen. Je weet echt nooit van te voren of het aardigheid is of dat ze achter je geld aanzitten. Laura was er sowieso al helemaal klaar mee, maar ik vond het eigenlijk toch wel zielig. De moeder en vader werkten allebei op het platteland en verdiende geen cent. Ik heb dus uit goedheid 3,60 euro (100.000 VD) gegeven, wat voor mij niks is, maar voor hen heel veel. Vervolgens heeft ze ons nog naar de thombs gebracht en zijn we zelf verder gegaan. Heel aparte situatie. Toen ik terug kwam bij het hostel aan het eind van de dag, had ik ineens een bericht van Alex dat hij ook in Hue was. Oke? Hij vroeg of ik met hem en zijn vrienden wilde eten, maar ik had al met Laura en een groep Vietnamese meisjes afgesproken uit eten te gaan. Wat een grap was dat. Laura had deze meisjes in het park ontmoet, want zij waren op haar afgestapt om beter Engels te leren. Dit eindigde uiteindelijk in een ware eet-date. Toen ik de meisjes uiteindelijk in het echt zag, kon ik mijn ogen niet geloven. Ze leken alledrie 12! De een droeg zelfs een schooltas met een grote teddybeer eraan! En giechelen dat ze deden! Ze waren allemaal 23, dus het was heel grappig te zien hoe het uiterlijk van een Vietnamees van 23 met dat van een Westerling kan verschillen.

Ze namen ons mee naar een Vietnamees vegetarisch restaurant dus ik had in eerste instantie iets van: jammer. Geef mij maar een kip. Maar lekker dat het was! We hebben iets van 10 gerechten besteld met daarnaast een grote bak rijst voor iedereen. Ik heb nu dus heel veel Vietnamese gerechtjes geprobeerd, erg leuk. De rekening was ook nog eens ongelooflijk. Iedereen betaalde per persoon 20.000 VD (incl drinken) en dan moet je je bedenken dat 27.000 VD 1 euro is. Na dit leuke en hilarische diner met echte Vietnamezen liep ik over straat en werd ik ineens op mijn rug getikt: Alex. Ik ging met hem en zijn vrienden mee wat drinken en het was wederom heel gezellig. Vervolgens ben ik weer uitgegaan, maar gingen de jongens vroeg naar huis. Ik besloot alleen te blijven (ik ben dus soort van alleen uitgegaan), maar ik was eigenlijk wel erg alleen. Ik trok mijn stoute schoenen aan en tikte een Italiaan aan, Luca. Geen idee wat mijn openingszin was, maar hem heb ik uiteindelijk ook veroverd hahahaha.

De volgende dag vroeg Alex of ik meeging op een tour, maar ik had een stukje daarvan al gedaan en had al plannen naar de Citadel te gaan. Helaas waren de mensen met wie ik omging hier al heen geweest. Ik besloot eens in mijn eentje op pad te gaan met als motto: Mariet, dit is helemaal niet gek, dit doen 100en backpackers. Ook dacht ik aan Reneetje die elke keer zo ontzettend lief is op whatsapp en elke dag met me meeleeft en meedenkt terwijl ze gewoon in Nederland zit en nog nooit een van de mensen van mijn reis heeft ontmoet (ik zet je even in het zonnetje). Ze zei tegen mij dat ik eens echt moet gaan genieten van waar ik ben – in fucking Vietnam- en daar eens stil bij te staan. Dit klinkt ontzettend logisch, maar dat is het niet. Met backpacken gaat alles supersnel en WORD je op een gegeven moment ook geleefd. Je bent veel bezig met de mensen om je heen, met wat die doen of willen, en ja, je zit in een soort sneltrein. Alles gaat zo snel. Ook het maken van beslissingen. Je hebt nauwelijks tijd om eens lekker na te denken over wat je nu aan het doen bent of wat je bijvoorbeeld al bereikt hebt.

Met deze gedachten heb ik een fiets gehuurd en ben ik naar een plek met allemaal oude tempels gegaan. Ik liep heerlijk in de zon en kon eens rustig nadenken zonder mensen om me heen. Daarna had ik super zin om lekker in de zon liggen, omdat ik hierna naar Hanoi ging, waarover mensen zeiden dat het superkoud zou zijn. Ik ben lekker met mijn lonely planet tegen een steen aan gaan liggen in een heerlijk park en las mezelf in over Hanoi. Na een uur was mijn rust voorbij. Er kwam een Vietnamees meisje op me af die Engelse taal studeerde. Of ze met me mocht praten. Sure. Ze wilde werkelijk alles van me weten en het enige wat ik van haar heb onthouden is dat Vietnamese meisjes er niet van houden hun benen te scheren. Ze vertelde me ook dat de Vietnamese mannen daar niet van houden. Ze liet haar benen zien en die waren inderdaad erg behaard. Aan het eind van de dag ben ik teruggegaan naar mijn hostel omdat mijn nachtbus naar Hanoi om 17.00 uur vertrok. Alex had hetzelfde geboekt, maar bleek in een andere bus te zitten. Ik vond Hue heel erg leuk en mooi. Ik had er met gemak een week kunnen blijven, wat Laura bijvoorbeeld heeft gedaan, maar had al van te voren besloten maar 2 dagen te gaan.

Op 11 maart kwam ik aan in Hanoi met een bus wat niet helemaal soepel verliep. Toen we nog 1,5 uur te gaan hadden, bleek de bus kapot. Het zou een hele dag kunnen duren voor het ding weer op gang zou komen dus een aantal Westerlingen besloten een mini van te regelen. We moesten een belachelijk bedrag betalen en eigenlijk was ik het er ook niet mee eens, maar goed. Het creëerde wel een band tussen de backpackers, dat weer wel. Een meisje (vrouw van 32, Rebecca) die in deze zelfde bus zat, kende ik al vanuit Hue en we vormden een groep met de Engelse Sadie en Elliot. Eenmaal aangekomen in Hanoi Backpackers Hostel (de place to be in Hanoi) liep ik gelijk weer mijn vriendelijke negervriend Evan tegen het lijf. Dit gebeurde ook al in Hue waar we ineens naast elkaar stonden en zeiden: ik ken jou ergens van. We kwamen er achter dat we de avond ervoor heel gek met elkaar hebben staan dansen. In Vietnam kwam het heel vaak voor dat je bekende gezichten zag, omdat iedereen of van noord naar zuid ging, of omgedraaid. Je bleef iedereen dus tegenkomen. Diezelfde dag besloten Rebecca, Sadie, Elliot, Evan en ik even wat sightseeing te doen aangezien we ontzettend vroeg in Hanoi aankwamen. Diezelfde avond gingen we uit waarbij ik ook weer Alex zag die mij iets belangrijks had te vertellen. Ik was de hele tijd al doodzenuwachtig, omdat het te maken had met of we samen in Koh Chang in Thailand onze trip zouden eindigen.

Dit zou niet gebeuren. De reden kan ik werkelijk niet vertellen, maar laat ik het houden op een medisch iets waarvoor hij naar ziekenhuis in Bangkok moest in zijn laatste week. Ik was stomverbaasd. Maar ook wel blij. Het had niets met mij te maken. De volgende ochtend zijn Alex, Jake (vriend van Alex), Rebecca en ik ’s ochtends vroeg naar de plek gegaan waar Ho Chi Minh’s lichaam in een kist ligt. Dit was echt heul raar. Hij lag met zijn ogen dicht in een glazen kist met 8 bewakers erom heen, omdat het absoluut niet getolereerd werd foto’s van deze populaire man te maken. Het duurde in totaal 3 minuten om een rondje om hem heen te maken en ik vond het maar raar. Ik heb niets met Ho Chi Minh en ik stond daar ineens 3 minuten naar zijn dode lichaam in een kist te kijken. Heel apart. Maar goed, kunnen we ook weer van het lijstje strepen en wie kan nu zeggen dat hij Ho Chi Minh dood heeft gezien? In de middag hebben Alex en ik nog even samen in een lounge cafe gechilld en gepraat, wat even fijn was: some alone time. In Hanoi is over het algemeen niet heel veel te doen, besides het gaan naar 100 verschillende musea dus 2 dagen was voor mij genoeg.

Hanoi is de plek van waaruit de mensen naar Halong Bay en Sapa gaan, 2 prachtige plaatsen. Ik had –zonder Alex- al een heel plan voor mezelf gemaakt en Rebecca wilde graag met mij mee. Toen ik echter met Alex had gepraat, vroeg hij of ik mee ging met hem op een trip naar Halong Bay voor 3 dagen en 2 nachten. Omdat ik het graag goed wilde houden, heeft hij me uiteindelijk overgehaald en boekten we deze boottocht. Toen Rebecca en Jake dit hoorden, hebben ze de trip ook geboekt. Ach ja. We gingen de volgende dag met zijn vieren op de boot en het bleek dat er nauwelijks jongeren op de boot zaten, terwijl de tourist office ons dat wel had beloofd. Er was namelijk ook de keus de populaire ‘Cast Away’ tour te doen (drank boot), maar dat kost 220 dollar en dat was iets te veel van het goede voor het eind van onze reis. Om die reden hadden we dan ook dezelfde tour geboekt, maar dan eentje waarbij alcohol niet de hoofdzaak was en het 100 dollar minder kostte. Alex was niet zo blij met alle 30+ en was nogal geïrriteerd. Ik was heel blij. Lekker rustig. We hadden een mega grote luxe boot met super mooi ingerichte cabines waar we in sliepen. En wat ik bijna vergeet te zeggen: we hadden fantastisch weer. Dit is heel uitzonderlijk, want in het noorden is het normaliter hartstikke koud. Maar nee hoor, we lagen lekker met onze bikini’s op het dek en gingen daarna kajakken.

Ook het eten was fantastisch. Elke dag grote een grote witte vis, garnalen, rijst, frietjes, salades, hmmm. De eerste avond haalden we onze meegesmokkelde flessen vodka tevoorschijn en rookten we met zijn vieren een jointje op het dek en keken we vanaf onze bedjes naar de prachtige sterren. Dat was echt geweldig. De volgende dag gingen we naar Monkey Island en wederom hadden we prachtig weer. We hebben dus lekker op het strand gelegen en muziek geluisterd. Na een paar uurtjes gingen we op weg naar Cat Ba Island en dit was net een sprookje. Het was een compleet geisoleerd eiland en er was werkelijk niemand. Ideale bestemming voor een huwelijksreis. Er stonden zo’n 10 prachtige hutten op het strand en we waren omgeven door de mooie bergen van Halong Bay. Het uitzicht vanuit onze hut was fenomenaal, serieus. Die avond gezellig gekaart met de hele zaak en de left overs van de flessen vodka opgedronken. Dit was nog echt een grap. Ik had een colaatje besteld en daar mijn vodka in gegooid. Dit blikje stond voor mijn neus op tafel en zonder dat ik het doorhad pakte de ober mijn blikje, omdat hij dacht dat het van hem was. Ineens hoor ik: O my god THIS IS NO COKE. Ik kreeg een hartverzakking, want er staat overal dat als je alcohol meesmokkelt je een boete van 15 dollar moet betalen en dit was de OBER!!! Hij spuugde de drank uit en keek naar mij. Ik besloot in 1 seconde mijn strategie: lief lachen.

Het werkte. Ik zei: oh hahaha, that’s mine :) “I mixed it with their cocktail” (wijzend naar de Zweden naast ons die een cocktail bij de bar hadden besteld). Hij accepteerde het en heeft het me geen boete laten betalen, thank you sir! De volgende, en laatste dag, was het tijd weer richting Hanoi te varen en toen ik al een uur op de boot zat, kwam ik erachter dat ik mijn telefoon in de hut had laten liggen. Onder mijn kussen. Ik versnelde naar de tour guide en ja, ze hadden hem gevonden, maar nee, we konden niet terug. Hij zou opgestuurd worden naar mijn hostel in Hanoi. Ik ging alleen aan het eind van deze dag al gelijk door naar Sapa dus dat was even spannend. Op het eind van de boottocht kregen we nog even snel een ‘kook cursus’ wat bestond uit het leren maken van springrolls, iets wat ik al 2x heb gedaan in Vietnam. Heel easy. Dat was de kookcursus.

We zouden die dag rond 16.00 uur terug zijn, maar wegens vertraging ging dit helemaal mis. Dit leidde er toe dat ik INTENS moest haasten om mijn trein naar Sapa te halen, waar ik trouwens alleen heenging. Alex liep mee om alles te regelen, maar we waren compleet verdwaald geraakt. Ik had nog 20 minuten om mijn backpack ergens anders op te halen, te eten, te pinnen en te douchen. Door de tijdsdruk kon Alex de weg niet meer vinden, en ik was blut op dat moment. Hij gaf me geld en ik racete met een vent op een scooter naar mijn hostel en liet hem dus alleen verdwaald achter. Haha. Hij vloog de dag erna naar Bangkok en ik de dag daarna dus we zouden elkaar in Bangkok weer zien. Eindelijk aangekomen op de plek vanuit waar ik werd opgehaald naar Sapa te gaan, bleek ik de local nachttrein te hebben. Geweldig. Er was geen ENKELE blanke. Ik vond dat heel leuk. Ik vond het ook heel leuk even alleen in een nachttrein te zitten. Aangekomen in Sapa, kwam ik in een andere wereld terecht. Een heel nieuwe cultuur. De mensen zien er heel anders uit dan in de rest van Vietnam en noemen zich dan ook geen Vietnamezen. Ik bleek trouwens wel een rot trip geboekt te hebben. De vrouw waarbij ik mijn tour had geboekt, had begrepen dat ik maar 1 dag wilde, in plaats van 2 dagen en 1 overnachting. Ik mocht het van haar absoluut niet wijzigen. Heel jammer.

Aangekomen in het hotel in Sapa, waar ik dus niet mocht overnachten, keek ik om me heen naar de mensen die er waren. Het waren allemaal 40+ers die alleen reisde, maar dat vond ik heel leuk. Allemaal begonnen ze tegen me te praten. Ik had in 1 seconde 6 nieuwe 40+ moeder-vrienden uit Frankrijk, Amerika en Japan. Ze zeiden allemaal dat ze met zo goed vonden doen, alleen reizend. Heel lief. Een vrouw, van 69, ik weet nog steeds niet waar ze nou vandaan komt en wat haar naam is (mocht ze niet vertellen – kom ik op terug), was echter een beetje raar. Ze trok heel erg naar mij toe en wilde verder met niemand praten. Ze behandelde de bediening als honden en was heel gemeen naar anderen toe. Behalve naar mij. Tsja, zolang ze maar aardig tegen mij deed. Ze roddelde tegen mij over de Franse vrouw en over de eigenaar van het hotel en ik vond het maar raar. Ik kon het heel goed vinden met die Franse moeder en ineens zei deze 69-jarige vrouw: je moet voor haar oppassen. Oh mijn god. Ik zeg: hoezo? “Dat voel ik”. Oke? Ineens begon ze de meest bizarre dingen ooit te vertellen. Dat ze werkte voor de FBI. Ik kreeg een hartverzakking, met wie had ik te maken? Ze vertelde dat er 8 jaar geleden iets heel ergs met haar is gebeurd in Vietnam, ze mocht niet vertellen wat, en dat ze nu op zoek is naar mensen die daar mee te maken hebben. Ze vertelde dat ze werd gevolgd. En dat mensen haar in de gaten hielden. Ik wist niet hoe ik moest reageren.

Sinds die ‘gebeurtenis’ is ze dus op zoek naar handlangers en schrijft ze alles op wat er gebeurt in een notitieblok. Volgens haar had die Franse vrouw er dus ook iets mee te maken. Maar ze voelde wel aan, dat ik ‘goed’ was. Ik vond het een hele gekke en rare situatie en bleef maar gewoon aandachtig luisteren. Al goed, ik had nog 1,5 uur voor mijn dagtour begon (het was werkelijk 7.00 u) en wilde even alleen rondlopen in het dorp om te kijken waar ik me bevond. Ik werd direct aangesproken door meisjes in rare pakjes die de hele tijd naast me bleven lopen. Ze heten Yin en Yan. Ik moest beloven dat ik iets van ze zou kopen, maar ik dacht: die zie ik toch niet meer, ik ga vannacht alweer terug. De tour begon. Ik bleek met al die moeders te zitten, een 45-jarige Nederlandse man en 1 jongen van mijn leeftijd. Het was echt ontzettend leuk. We liepen de hele dag door bergen en het was zo mooi. Ik wilde heel graag ’s nachts blijven, maar dat kon niet. Het bleek ook dat ik me had vergist in mijn vliegticket naar Bangkok. Ik dacht dat 17 maart op een maandag zou zijn, maar dit was zondag. Ik moest die dag, 16 maart, dus ook wel terug. Op naar de local trein dus maar weer.

Wederom was deze treinrit geweldig. Geen ENKELE blanke. Ik lag met 5 Vietnamezen van rond de 30 in mijn cabine, die me stuk voor stuk aan het versieren waren. Als het Nederlanders waren geweest, had ik ze omschreven als ‘corps ballen’. Het waren duidelijk Vietnamezen die veel aandachtig van meisjes hadden en meisjes ook veel aandacht geven. Ik heb me doodgelachen. Eentje wilde per se mijn telefoonnummer en Facebook en ik heb het maar gewoon gegeven. Hij ook weer blij. 17 maart kwam ik rond 6.00 uur weer aan in Hanoi en heb ik tot 14.00 uur lekker in een Bagel tent gezeten, gezien ik rond die tijd naar het vliegveld van Hanoi moest om naar Bangkok te vliegen. Aangekomen op het vliegveld van Hanoi ging er natuurlijk weer wat mis. Weer met mijn paspoort. Ik heb intussen een echt nieuw Nederlands paspoort, waar nu natuurlijk niets instaat. Ik weet dat wat er gebeurde mijn eigen schuld was, maar ik hield me van de domme. Ik had namelijk naar de Vietnamese Immigration Office gemoeten om mijn visa stempel van Vietnam over te zetten van mijn noodpaspoort naar mijn nieuwe paspoort. Sowieso was het zondag en was dit dus dicht, maar ik heb eerlijk gezegd geen enkele moeite gedaan. Dit leidde ertoe dat ik drie kwartier bij een vent heb moeten staan die zich geen raad met mij wist. Ik heb de gehele drie kwartier gewoon super vriendelijk naar hem gekeken terwijl ik eigenlijk bang was dat ik niet mee mocht met de vlucht.

Na veel gezeik, mocht ik toch mee. Jeeh. ’s Avonds aangekomen in Bangkok vond ik 2 mensen waarmee ik een taxi naar Koh San Road kon delen. Helaas kon de taxi chauffeur mijn hostel absoluut niet vinden. Ik weigerde echter uit te stappen. Hij zet me maar gewoon af voor de deur. De man was ten einde raad en ik besloot maar te gaan lopen rondom Koh San Road. Na drie kwartier had ik het nog steeds niet gevonden. Het was inmiddels al 22.00 uur. Ik besloot een random hostel in te gaan en te vragen of hij voor me wilde bellen naar het door mij geboekte hostel. De eigenaar hiervan zei direct: Ah I’m so sorry, I’ll pick you up right now! Ah, lief. De Indiase (uit India?) eigenaar van mijn hostel kwam me dus ophalen en het hostel bleek er maar 1 minuut vandaan te zijn. De man was zo aardig en lief, dat was echt fijn. Ik kwam in een meisjes dorm terecht en zou die avond met Puck (van hockey, Asvion) afspreken, omdat zij ook in Bangkok is voor haar werk. Het bleek dat zij heel ver van mij verwijderd zit dus dat ging niet door. Ik appte nog even met Alex, maar zijn internet viel uit dus konden we niet afspreken. Dit was uiteindelijk ook wel even goed, want ik was super mega moe.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, bleek er een Nederlands meisje in mijn dorm te zitten, Frederique. We ontbijtten samen en liepen de hele dag rond door Koh San Road, dronken koffie en aten wat. Ook bleek dat een Nederlands meisje dat ik tijdens mijn trip heb ontmoet, Sanne, in Bangkok te zitten. Wij kennen elkaar werkelijk alleen van een 2-uur durende boottocht van Koh Tao naar the mainland, maar konden het heel goed met elkaar vinden. Zij liet die dag een tattoo zetten dus ik ben nog even bij haar langsgegaan. Aan het eind van de dag ben ik nog even naar Alex zijn hotel met zwembad toegegaan en hebben we even gechilld. Hij zag er erg moe en zielig uit. Hij heeft helemaal geen vrienden gemaakt – niks voor hem – en zat al de hele tijd alleen in Bangkok. Die jongen heeft ook even rust en tijd tot nadenken nodig. Ik vond het zielig hem zo te zien, maar hij zei dat er niks aan de hand was. Die avond ging ik met Frederique, Sanne en een homo vriend van haar, Jurriaan, uiteten. Alex was te moe en voelde zich ziek. Dat medische verhaal is trouwens niet meer doorgegaan. Met zijn vieren gingen we uit op Koh San Road en dat voel ik nog steeds. Wederom heb ik een Nederlander wijsgemaakt dat ik uit Zweden kwam en hij geloofde het de hele avond.

Ja, sorry hoor, maar echt IEDEREEN denkt dat ik uit Zweden kom. Ik heb nu zoiets van: oke, dan kom ik toch uit Zweden. Ik zeg nu dus gewoon altijd: ja klopt. Ik heb intussen ook mijn eigen Zweedse taaltje ontwikkeld en het werkt goed, geen moment dat iemand denkt: nee, die komt niet uit Zweden. Aan het eind van de avond wilde ik toch even zijn reactie zien en hij viel bijna van zijn stoel. Met zijn handen in het haar: neeeeeeeeeeeeeeeee. Wat erg!!! Ik heb hem namelijk gevraagd mij Nederlands te leren en uit te laten leggen wie Sinterklaas is. Hij zei dat het een blanke racist was met heel veel zwarte slaven. Ik heb me doodgelachen. Dit avondje was heel hilarisch en we zijn van bar naar bar gegaan. Ik heb trouwens intussen ook mijn trip naar Koh Tao geboekt, ik vertrek morgen (woensdag)avond. Alex vertrekt morgenochtend naar Wales, naar huis. Vandaag was dus onze laatste dag samen. Aangezien ik wakker werd met een flinke kater, en Frederique compleet voor pampus lag, ben ik heel uitgebreid ergens gaan lunchen en heb ik lekker zitten bloggen. Erna ben ik naar Alex zijn zwembad gegaan en hebben we samen een fantastische dag gehad. Net als vroeger ;)

Onze laatste dag, vandaag 19 maart, bestond uit samen kletsen, samen zonnen, samen winkelen, samen eten, samen armbandjes gekocht (hij een van Holland en ik een van Wales). Alex is mijn allerliefste vriendje. We zijn weer helemaal als vanouds! Ah dit had ik echt gemist! Ik ga hem morgenochtend om 6 uur uitzwaaien en dan ga ik keeeeeeeihard huilen. Deze avond heb ik trouwens ook nog Puck gezien! Heel toevallig zag ze mij met Alex rond Koh San Road lopen (ik had de hele tijd geen Wifi) en kwam ze naar me toe rennen. Mega leuk! Erna zijn we elkaar helaas vrij snel kwijtgeraakt, maar het was leuk een bekende uit Nederland te zien! Morgenochtend wordt dus even een zwaar momentje, maar erna ga ik naar een zwembad en in de zon liggen en dan ’s avonds naar Koh Tao. Wederom alleen! Whoehoe! En ik kan je vertellen, daar heb ik MEGA veel zin in. Ik had trouwens Thom, diving instructor Thom (kennen we die nog uit eerdere blogs?), een bericht gestuurd, want hij woont daar natuurlijk. Lieve lieve Thom stuurde mij een heel leuk bericht terug, maar laat hij nou net precies die week op vakantie gaan naar zijn ouders in Engeland. Jammer. Anders had hij sowieso mijn laatste vakantieliefde geweest.

Ik ga een heerlijke bungalow voor mezelf fixen in Koh Tao en elke dag zonnen en lezen. Ik lees tegenwoordig trouwens ook Engelse boeken (nu bezig met: Sex Slaves; over de sexindustrie in Azie, super interessant). Nog even 7 dagen genieten op een heerlijk eiland en dan weer een dagje slapen in Bangkok en naar huis. Wat ik niet wil :( maar ik heb geen geld meer!!! Misschien in NL sparen voor een reis naar Zuid-Amerika? Misschien naar Francisco in Chili? Misschien Spaans leren ergens? Ik zou zo nog een jaar kunnen reizen. Ik hou van deze vrijheid. Van nieuwe mensen ontmoeten. Van flirten met mannen en me mooi voelen. Van praten met locals. Van nieuwe plekken ontdekken. Ik HOUD van reizen. En dit gaat niet meer weg denk ik. Oke. Relativeer. Morgen ga ik mijn liefste vriendje uitzwaaien en weer verder. En daar heb ik zin in!