Sometimes you just have to let things go

Onze 2-uur durende vlucht van Chiang Mai naar Phuket was relaxt, dat ging allemaal voorspoedig. Van te voren hadden we al een hostel geboekt, omdat we 01.00u aankwamen. Het bleek een mooie (maar wel dure) bungalow te zijn. De volgende dag werd ik ineens wakker met een mega dik ooglid. What happened? Ik liet het maar even gaan en heb er de hele dag bij gelopen als iemand die verminkt is, maar gelukkig was het ’s nachts weg. Wat ik van Phuket heb gezien, vond ik niet mooi. Ik vond het niet boeiend en zelfs lelijk, maar misschien hebben wij precies het verkeerde stuk gezien. Het was ook niet de bedoeling Phuket te ontdekken, het was meer een soort doorgang voor ons naar Koh Phi Phi. Wel hebben we de volgende ochtend nog even snel het strand verkend, wat wij destijds mooi vonden, maar nu na meer stranden te hebben gezien, lelijk. Na het strand werden we met een taxi naar de boot gebracht om naar Koh Phi Phi te gaan. Er zaten niet echt leuke mensen op die boot waarvan ik dacht: daar wil ik vrienden mee worden. Een knap, Aziatisch-achtig uitziend meisje kwam naast ons zitten en begon tegen ons te praten. Dit bleek de 28-jarige Alex uit Nieuw Zeeland. Ze vroeg of we een kamer met haar wilden delen, omdat het met zijn drieën goedkoper is dan alleen. Aangezien wij ook van goedkoop houden, namen we het aanbod aan.

Uiteindelijk vonden we een hostel van 150 baht pp (3 euro). Het was een simpel hostel zonder ramen, maar wel groot genoeg voor ons drie. Mij boeit het trouwens eigenlijk sowieso niet echt hoe een hostel eruit ziet, als het maar schoon oogt. Lopend door de straten van Koh Phi Phi dacht ik dat ik in een achterstandswijk was beland, wat was dat lelijk. Totaal niet wat je in je hoofd hebt bij zo’n eiland. Overal modder, plassen, vuil, lelijke huizen. En duur dat het was! Daarom was het ook een wonder dat we iets vonden voor 150 baht pp. Het eten, de huur en de kleding waren veel duurder dan in het Noorden dus daar moesten we even aan wennen. Na ons te hebben geïnstalleerd, zijn we ’s avonds met Alex naar het strand gegaan. Wat ziet dat er heerlijk uit zeg by night. Die bars ook op het strand, de lounge stoelen, lichtjes en lounge muziek, super. Alex had een mega jetlag, want die had net 18 uur gevlogen vanuit Europa dus Leo en ik bleven samen nog lekker chillen op het strand.

Vervolgens kwamen we in contact met onze negroïde buurman die de looks had van de rapper 50 cent, Justin uit Londen. Hij vroeg of wij hem wilden zien thaiboksen tegen zijn vriend. Ach ja, waarom niet? Het bleek een thaiboks zaak waar iedereen (lees: ook Leo en ik) met elkaar kon vechten voor een gratis bucket. Het was een waar spektakel met hele harde geweldige muziek. Op een gegeven moment kwam een Thai op me af die zei dat ik er sterk uitzag. Of ik wilde vechten tegen een Engels meisje. No way. Ik weet niet wat ik dan zou doen en ik houd van het win-element, dus ik weet niet wat ik dan zou hebben gedaan. Ik wil natuurlijk geen ruzie met een vreemde. Tijdens dit gebeuren kwamen we Shirin en Melvin (uit Bangkok) tegen, hoe hilarisch is dat. Ik wist helemaal niet dat zij hier ook waren! Zij waren met nog twee mensen en waren van plan uit te gaan. Natuurlijk wilde ik mee. Leo voelde zich niet zo lekker dus ik ging met hun viertjes mee. Ik kocht een bucket voor mezelf en probeerde even de hele zaak te vergeten.

Leo en ik zijn namelijk, al vanaf het moment van aankomst op Koh Phi Phi, niet onszelf. We waren down, terneergeslagen, het ging niet. Leo en ik hebben namelijk een beetje luddeveduh. We missen onze groep uit Chiang Mai en zijn naar ons idee ineens in een gat beland op Koh Phi Phi. Klinkt misschien overdreven voor een neutraal iemand, maar wij hadden zo’n band met die jongens waar we 6 dagen dag en nacht mee zijn opgetrokken, dat alles op dit eiland ineens stom was. Nu zat het weer ook nog eens niet mee. Tsja. Maar what to do? Je moet die knop omzetten, want ik weet zeker dat wij in het begin overkwamen als twee saaie, dode, nietszeggende Hollanders. Maar ja, dat boeide me niet meer. Kort gezegd: we hadden een mega dip. Onze eerste en hopelijk laatste. Want je moet je bedenken, je zit intussen wel op een prachtig eiland. Ik dacht ook bij mezelf: doe eens normaal man, wat zit je nou. Je gezonde verstand wil wel, maar je gevoel is te sterk.

In ieder geval, ik ben aardig dronken geworden met mezelf en ontmoette een gast uit Londen, Nathan, waarmee ik heb getracht e.e.a. uit Chiang Mai te vergeten. Ach ja. Ieder zijn methodes. Geweldig feest trouwens. Er was een ‘hotspot’: Slinky, een buitenbar. Ontzettend veel mensen die allemaal op het strand aan het dansen zijn, helemaal geweldig. Ik voelde me er helemaal thuis. Iedereen deed van die hippie bewegingen, heerlijk om te zien en om aan mee te doen. Rond 3.30u ben ik naar huis gegaan om de volgende dag met Alex en Leo het strand te verkennen. Op een gegeven moment kwamen we in contact met 3 gasten uit Engeland, omdat een van hen hetzelfde boek als Alex aan het lezen was: Fifty shades of grey. Wat een grap. Hij wilde namelijk de gedachten van een vrouw leren kennen. Deze drie gasten bleken de 30-plussers Rich en Lee, met nog een 22-jarige vriend Nick. We gingen wat met hen eten en het was allemaal wel leuk, maar naar mijn mening liep het niet. Er was niet echt een klik, wat ook kwam door de gemoedstoestand van Leo en mij. Desondanks vormden we met zijn 6-en een groep en dat is ook zo gebleven.

Overdag dus met hen op het strand gechilld, maar we zaten nog steeds in die dip. ’s Avonds dus weer uitgegaan, nu met de hele groep waar ik volgens mij nauwelijks mee heb gestaan? Wederom had ik een bucket voor mezelf gekocht en op een gegeven moment was onze hele groep al huiswaarts en zocht ik het rebelse in mezelf weer op. Hier ontmoette ik Matthew uit Urugay (haha!!!) waarmee ik nog even ben gebleven. De volgende dag had ik een mega kater en ik kon maar 3 uur slapen, omdat ik om 9.00u al op moest voor onze trip naar “The Beach”, uit de film (Maya Beach). Ik moet zeggen dat ik het niet mega spectaculair vond, wel mooi, maar niet mega boeiend. Misschien kwam het door het weer. Het was laat maar zeggen warm, zonder zon. Wat ik wel mega vond, was monkey beach.

Met onze longtailboot meerden we aan op een strand waar allemaal loslopende apen liepen. Ze kwamen zelfs op onze boot en stalen het eten. Wel eng hoor, die apen. Die zitten maar te graaien met hun armen. Maar dit was heel gaaf om van zo dichtbij te zien. Ze zaten gewoon recht voor je, op de boot. Grappig nog, na deze dag, gingen we wat eten en dit bleek ietwat more spicy dan ik had verwacht. Het was groene curry, de heetste curry die er is. De stoom kwam uit mijn neus, ik stond werkelijk in brand. Gelukkig wist iemand dat het te blussen was met suiker. Zat ik daar met een lepel en een kom suiker.

De volgende dag zijn we naar een ander strand gegaan, Long beach, dit was heel mooi en beter dan die van de dag ervoor. Aan het eind van de dag hebben we met onze groep in een prachtige lounge area gechilld met bedden en uitzicht op zee. Leo en ik konden nog steeds niet tot onszelf komen, omdat we al de hele tijd met die groep waren. Maar, het ging al iets beter. Na deze dag was ik eigenlijk aan het eind van mijn latijn, maar het was de laatste avond en dus zijn we weer uitgeweest. Wederom waren de buckets weer aanwezig en ontmoette ik een leuke gast uit Chili, Francisco. Hilarisch trouwens al die verschillende nationaliteiten. Ze hebben allemaal hun eigen versie van “Engels”. Er gebeurt (niet alleen) hier trouwens ook nog iets anders geks, ik ben nu al 3 of 4 keer aangesproken door verschillende knappe Westerse meisjes die uitspraken doen als: “Oh my god, you are sooooo gorgeous”. Of gister een mooi meisje: “Do you love barbies?” Ik: Yes. Zij: “Oh my god, me to, and your hair looks like one of my favourite dolls! I looveee your hair, you’re gorgeous”. Na de eerste keer in Pai, doe ik het nu gewoon terug. Ik zeg dan werkelijk: O my god, no, YOU are gorgeous, look at YOUR hair! Wat een van die meiden verder vroeg, laat ik maar achterwege.

Na deze 3 heftige dagen in Koh Phi Phi, besloten Leo en ik weg te gaan. Uiteindelijk vond ik het wel mooi allemaal, maar was het onze dip die het heeft afgezwakt. Al hebben de party avonden een hele hoop goedgemaakt, wat een heerlijke beach party’s. We besloten de volgende dag, zondag, naar Krabi te gaan van waaruit we per longtailboot naar het mini eiland Railay Beach zijn gevaren. Een heerlijk klein en rustig eilandje. We zijn alleen wel gruwelijk verbrand in dat korte halfuur op het bootje. We trokken erna dan ook lange broeken aan, omdat onze benen niet om aan te zien waren. Nu was het jammer dat ik geen burka had, want mijn gezicht was niet te doen zo rood. We hebben verder de hele dag op dit eiland gechilled en het een beetje verkend. Het is heerlijk rustig en we zijn sinds 3 dagen eindelijk even samen, zonder anderen om ons heen. We slapen in een mooie bungalow met mega grote bedden, even fijn. ’s Avonds nog even een drankje gedaan bij de ‘place to be’, die hier niet veel voorstelt. Een mini bar waar een man live muziek speelde, maar waar niemand op af kwam of naar luisterde. Ach ja, ik had mijn uitgaansportie misschien ook wel even gehad.

De volgende dag wilden we het viewpoint zien, de kruising tussen het oosten en westen van het eiland. Het bleek dat je hiervoor op eigen houtje een ontzettend hoge en steile rots op moest. Ik moet trouwens even vermelden dat ik net als vorige week, WEER wakker werd met een dik ooglid, en nu niet een, maar twee! Terugkomend op de rots: er was niemand om op te letten, nee, gewoon een touw en ga maar klimmen. Ik vond het fantastisch. Vroeger hield ik ook al van klauteren dus ik was in een mum van tijd de mega berg op en af. Onze volgende plek van bestemming was Koh Tao en het bleek dat je daar met de nacht ferry maar eens per dag heen kon. We besloten diezelfde dag deze ferry te nemen en Koh Tao te bezoeken voor een aantal dagen zodat Leo haar paddy kon halen. Ik had niet echt deze behoefte, omdat ik het voor mij (hier in Thailand) te duur vind (het is 250e, maar voor mij is dat momenteel een godsvermogen) en omdat ik niet echt heb van: ja dat wil ik nu echt doen. Ik heb namelijk een keer tijdens snorkelen (!) in Saint Tropez een vis met tanden gezien. Gruwelijke tanden. Ik ben toen zo hard de zee uitgerend. Kun je nagaan als ik duik, dan zit ik diep onder water met een vergrootlas naar een haaienbek ofzo (die zwemmen hier) te kijken AAH. Hoeft dus van mij niet.

Op weg naar de ferry gebeurde er nog iets waar ik kan nog steeds boos om kan worden. We wilden voor we de boot opgingen nog even snel goedkoop ergens iets eten. Ik weet sinds 2 weken dat je dan op TL buis licht af moet gaan en op een vreselijke inrichting. Goed eten dat ze daar hebben! Er zat al een aantal moslims binnen en op het moment dat wij de menukaart kregen, was er iets vreemds: er stonden geen prijzen op. Natuurlijk konden de medewerkers weer geen woord Engels en begrepen ze ons zogenaamd niet ondanks dat we naar de afgescheurde prijzen wezen. Het rechterstuk met de prijzen was er namelijk gewoon afgescheurd. De moslimse meisjes van de tafel achter ons begonnen ons gewoon uit te lachen, want die hadden hem al door. Ja hoor. Wij kregen een Westerse menukaart waarbij ze de prijzen zelf hadden willen verzinnen.

Nu ben ik al een tijdje in Thailand en laat ik me niet langer voor de gek houden door al die idioten waardoor we dus naar de tafel van de moslims zijn gelopen en hun menukaart hebben gepakt ha-ha. You don’t fool me. En weet je wat het kostte? 50 baht! Dat is geen reet! Ik weet zeker dat ze ons minimaal 120 hadden willen wijsmaken, klojo’s. Ik was er toen al eigenlijk helemaal klaar mee, maar bestelde alsnog. Kreeg ik het verkeerde gerecht! Een gore soep met enge drijvende dingen erin. Nou die zaak kon het bekijken en heb een nieuw gerecht geëist, oh wat moeilijk allemaal. Ze vonden het volgens mij intens vervelend dat we die menukaart met prijzen hadden ontdekt, heerlijk. Het was niet te eten en die kip zag er eng uit, maar moest toch wat binnen krijgen waarna we gepast hebben betaald en zonder enig bedankje zijn weggelopen. Dag stomme rot zaak!

Terugkomend op Koh Tao waar wij de volgende dag aankwamen. Na een verschrikkelijke nachtrust had ik nog steeds die 2 dikke oogleden, nu dus al 2 dagen! Ik was er werkelijk helemaal klaar mee. Ik wilde dus bij aankomst direct naar een dokter, dit was namelijk al de tweede keer! In een week! Zou wat zijn als ik er 1 x per week dag en nacht bij loop als een gremlin. De dokter vertelde mij dat ik allergisch voor iets ben, wat dat is, weten zij en ik nog steeds niet. Ik moet het zoeken in de richting van stof, een insect of mascara. Nu kan ik me niet voorstellen dat het stof is, want de keren dat het gebeurde sliep ik in een brandschone bungalow. Mascara lijkt me ook sterk, want dat draag ik hier nauwelijks en de nachten dat het gebeurde ook niet. Hierdoor blijft dus een insect over. Hm. Misschien een mier ofzo? Ik kreeg iig pillen om in te nemen, maar ik vind dit verhaal wel vervelend, want het betekent dat ik dit misschien nog wel 10 x kan krijgen. Ik weet namelijk niet waar ik allergisch voor ben!

De eerste dag op Koh Tao is Leonie dezelfde dag gelijk begonnen met haar duikcursus bij Bans Diving. Omdat zij graag een Nederlandse instructeur wilde, kwamen we onverwachts onze terugkerende vrienden weer tegen: Shirin & Melvin. Ze doen nu met zijn drieën de open water course die 3 dagen in beslag zou nemen. Helaas werden Leo en ik de avond na haar 1e les waarin ze video’s moest kijken en in het zwembad moest oefenen, super ziek. We hebben de hele avond overgegeven. We denken dat dit kwam door het eten in dat restaurant met TL buis licht. Ik denk dat die vrouw zo geïrriteerd was doordat we de prijzen hadden gevonden en nadat ik mijn eten had teruggestuurd, dat ze ons wilde vergiftigen haha. Dit betekende echter wel, dat Leo die avond niet haar theorie kon doen. En als je je theorie niet doet, mag je de volgende dag niet duiken. Dit heeft ertoe geleid dat ze het zwembad gedeelte nog een keer moet doen en haar cursus 1 dag langer duurt, tot vrijdag eind van de dag.

Gelukkig mag ik gedurende Leonie’s duikcursus gratis in haar appartement overnachten, wat zit in een groot resort met allemaal mensen die duiken. Ik heb nu dus 4 dagen voor mezelf en 4 x een gratis overnachting, lekker joh! Ik moet ook zeggen dat ik dat wel even nodig heb, rust. Ik ben de eerste dag dus lekker in mijn eentje bij een lounge plek met wifi gaan zitten en heb weer even fijn met mijn vriendinnetjes gesproken. Lekker in mijn eentje red curry en een ijskoffie besteld en even tot mezelf komen. Wel zit er een grote keerzijde aan het verhaal, want het regent als een gek. We hebben verschrikkelijk weer. In feite al sinds Koh Phi Phi, maar daar hadden we soms nog een paar uurtjes zon. Hier nul komma nul. Om die reden duren die 4 dagen dus eigenlijk heel lang, ik wil niet 4 dagen lang in de regen met wifi ergens zitten. Francisco komt morgen trouwers ineens hierheen, want die wil me zien (haha!!!!! = jongen laatste avond Koh Phi Phi) en Suus zit in een mooi stadje ergens up north… Ben nu dus erg aan het nadenken over wat ik zal doen deze dagen.. Sometimes you just have to let things go.