Bali, Gili, Baliii
Blijf op de hoogte en volg Marita
30 November 2012 | Indonesië, Ubud
De eerste avond in Bali sliepen Alex en ik een hotel in de stad Kuta, omdat ze daar simpelweg geen hostels hebben. Althans, zo’n 3, die gek genoeg duurder waren dan een hotel. Ik moet zeggen dat dat wel jammer was, omdat je in hotels veel minder in contact komt met andere backpackers. We hadden de eerste nacht een mooi hotel met zwembad en ontbijt voor 6 euro, maar wilden toch nog rondkijken voor iets anders. De volgende dag vonden we een hele goede voor dezelfde prijs, ook including breakfast,maar met een veel groter en 24/7 hour zwembad en wifi. We hebben deze dag heerlijk in de felle zon bij het zwembad doorgebracht. Kuta deed me denken aan Cherssonisos/Salou. Je hebt een mega grote straat met 100 clubs, echt een grote chaos. Ook biedt elke local je paddo’s aan en kun je overal mushroom drinks kopen. Hier zijn die paddo’s echt big business. Ook bieden alle mannen Alex viagra aan, die link begrijp ik nog steeds niet helemaal.
Aan het eind van de dag werden we vrienden met twee Zweedse meisjes. Ik ben er trouwens achter gekomen dat mijn naam Scandinavisch is. Alle mensen uit Zweden en Noorwegen zeggen dat veel mensen uit hun land Marita heten en dat het daar vandaan komt, grappig. In ieder geval, we waren dus met deze meisjes en later op de avond voegden ook de Duitse Robert en zijn miljonairs vriend Gert (wij noemen hem Goat) zich aan het gezelschap. Met zijn allen zijn we naar een mega club geweest, Sky Garden. Echt super groot, luxe en prachtig. Hier hebben we de hele avond gedanst en gedronken. De volgende dag zijn we met de mannen voor het eerst naar het strand gegaan waar we de hele dag door 100 verkopers werden aangesproken. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze verkopen het. Ik word wel steeds beter in afdingen. Drie armbandjes met een vraagprijs van 100.000rupia voor uiteindelijk 10.000 (80 eurocent). Ja, het geld hier is groooot. Ik heb net nog 1,5 miljoen gepint, maar al die briefjes, je moet echt goed opletten met wat je geeft. Die Indo’s zullen het echt niet zeggen als je per ongeluk 500.000 ipv 50.000 geeft. Het strand hier ‘Kuta Beach’ was trouwens niet zo als je op de foto’s van Bali ziet op Google. Het is meer een ‘gewoon’ strand.
’s Avonds gingen we weer uit en ik heb werkelijk nog nooit zoiets gezien. We gingen naar een club ‘Engines’ en daar waren alleen maar Australiërs. Van achttien. Loeiend dronken. En klein. Ze dansten als gekken, dronken bier uit hun eigen schoen, dansten in kooien, ik heb nog nooit zoiets gezien. Het leek net een Jersey Shore club. We hebben onze ogen uitgekeken. De volgende dag hebben Alex, Robert en ik surfles genomen en ik moet eerlijk zijn: ik kan het werkelijk NIET. Ondanks mijn week surfkamp in Frankrijk vorig jaar –waarna ik nog steeds niet op een plank kon staan- werd het me dit keer weer duidelijk. Ik kan niet surfen. Ik heb 10 x een plank op mijn hoofd gehad en 1x zelfs de scherpe vinnen die aan de andere kant zitten tegen mijn buik aan gekregen. Het leek wel of ik gespiest werd. Heb gelukkig ijsblokjes van de surfleraar gekregen om mijn pijnlijke rode buik te koelen. Voor mij even geen surfles meer.
De volgende dag arriveerden Jess met twee voor ons toen nog onbekende Engelse vriendinnen: Monica en Gaby, 2 wederom hele leuke meiden. Omdat de rest te dood was, heb ik met Robert en Gerd scooters gehuurd met als bedoeling naar het zuiden van Bali te gaan. Hier zijn we nooit aangekomen. Het was zo’n extreme chaos op de weg dat we naar het Westen zijn gereden, richting Sanur. Ik baalde hier een beetje van, want ik wilde die zogenaamde mooie witte bounty stranden van Bali zien. Die waren in ieder geval niet in het westen. Super saaie ‘gewone’ stranden. Onderweg werden we nog aangehouden door de politie van wie we een fixe bekeuring kregen. Wegens het niet hebben van een internationaal rijbewijs. Ik zat bij Robert achterop (ik durf absoluut geen scooter te rijden in Azie) en probeerde nog mijn charmes in de strijd te gooien, want de politie wilde ons in eerste instantie de volgende dag naar de rechter laten komen. Dat ik hem hardop vroeg of hij alle blanken op een scooter achterna reed om geld te innen, hielp niet echt mee. Uiteindelijk hebben we hem maar op de man af betaald zodat we niet naar de rechter hoefden. Lekker ali illegali. Ook werd het tijd voor een nieuwe telefoon en had ik een man op straat gevonden van wie ik zijn telefoon mocht over kopen, een Samsung Galaxy Ace met wifi en whatsapp etc. Jeuh (onder dit bericht zal ik mijn nieuwe nummer plaatsen). De volgende dag ging het niet helemaal goed met mij, ik bleef maar overgeven waarna ik een constante vreselijke keelpijn kreeg. Heel mijn lichaam gloeide en als ik slikte deed het ontzettend pijn: op de naar de dokter voor 5 dagen antibiotica, want ik had: keelontsteking.
Na 1 dagje antibiotica ging het al beter. Na 7 bizarre dagen Kuta ben ik met Jess, Monica, Gaby, Alex en Mia naar de Gili Islands vertrokken als ‘afsluiter’ met elkaar. De Gili’s bestaan uit 3 kleine eilandjes (Trawangan, Meno & Air) tussen Bali en Lombok in. We arriveerden op het meest prachtige eiland ever genaamd Gili Trawangan, het ‘drukste’ eiland. Eindelijk. Hagelwitte stranden, geen scooters, alleen paarden met koetsen, rust, pracht, praal, lounge barren, mega. En wat hadden we weer een goed hotel zeg. We kregen van te voren een tip in het Sama Sama hotel te slapen (ja zelfde naam als ons hostel in Melaka), waar een reggae bar aan vast zit. Wederom goedkoop, super locatie en een live reggae band in de achtertuin. Ze speelden zelfs ‘Suzanne’ van VOF de kunst op een Jamaicaanse manier. Het stukje ‘Ik ben staapelgek op joouuuu’ ging hilarisch genoeg zo: “Im crazy laf with djoe”. Elke avond hadden we heerlijke reggae muziek en kwam heel het eiland bij ons hotel zitten om naar de heerlijke muziek te luisteren.
De andere twee eilanden, Meno & Air, zie je vanaf ons strand ook liggen, dat is maar 10 min. met een longtailbootje. Het water is glashelder en prachtig blauw. De Gili eilanden zijn echt fantastisch, dit raad ik iedereen aan, want het leven op het eiland zelf is ook heel goedkoop (vooral voor een vakantieganger; 5 euro per nacht voor hotel!). We hebben hier een snorkeltour gedaan waarbij je alle drie de eilandjes af gaat en dat was heel tof. Onderwater zagen we de mooiste vissen en doordat we ze ook nog eens brood voerden, kwamen er honderden. Ook zijn we Meno en Air opgegaan en ook deze eilandjes waren prachtig. Wat trouwens apart is op Gili, is dat er geen politie is, nergens. Als je een probleem hebt, of als er iets gestolen is, moet je naar een duikschool. Opmerkelijk is dat je je echt totaal niet onveilig voelt. De indonezen zijn ontzettend aardig en lief tegen je. Ik houd wel van dit volk. En van Indonesië. Het is prachtig. Het uitgaan op Gili was ook hilarisch. Er is op dit eiland namelijk in feite maar 1 straat, de hoofdstraat, waar alles is. Het is dus eigenlijk een klein soort dorpje waar iedereen elkaar de hele tijd in de gaten kan houden. Het zou hetzelfde zijn als er behalve de Baumannlaan in Overschie, niets anders was. Dat alles daar gebeurde en er nauwelijks zijstraten waren. Dat is Gili T.
Ook konden we elke dag een prachtige zonsondergang zien bij de Sunset Bar en hebben we het hele eiland over gefietst, wat mogelijk was in 1 (!) uur. Uiteindelijk zijn we 5 dagen op Gili gebleven en zijn Alex en ik vandaag teruggegaan naar Bali, naar Ubud, een plaatsje in het midden van Bali. Gili is tot nu toe echt een van mijn allermooiste plekken. Mijn antibiotica heeft trouwens niet gewerkt, ja voor 1 of 2 dagen, de laatste dagen was het weer net zo erg als op de eerste dag. Ben dus weer (huilend van de pijn) naar een dokter gegaan, dit keer op Gili, waarvan ik wederom antibiotica voor keelontsteking heb gekregen. Na 1 pil gaat het nu al beter dus op hoop van zege! Voor mij even 5 dagen geen alcohol meer. Moet ook wel, werd een beetje te gek allemaal. Ubud is hier de perfecte locatie voor want het is een heerlijk rustig dorpje, net als Melaka, waar je gewoon kunt chillen en dingen kunt bezoeken zoals art galleries en monkey caves. Hier kan ik dus weer even helemaal tot rust komen na al dat gefeest op die eilanden. Wel gek dat ik Jess ‘vaarwel’ heb moeten zeggen want we hebben toch zo’n 3 weken met elkaar gereisd. Harriet en Robyn komen morgen hierheen voor een paar dagen en dan vertrekken ook zij voor goed, die gaan namelijk naar Australië. Plan is nu dat Alex en ik een paar daagjes in Ubud blijven, dan een vulkaan gaan beklimmen in het Noorden en verder reizen naar Lovina, ook in Noord Bali. Van daaruit gaan we naar Java, want daar is het ook echt mega mooi. Daarna kan het alle kanten op, heb wel al een paar ideeën, maar niets concreets. Mensen, ik leef nog, het gaat goed, ik zal goed voor mezelf zorgen. Gelukkig doen de anderen om me heen dat ook, alles komt goed!
NUMMER: +6281353977057
Aan het eind van de dag werden we vrienden met twee Zweedse meisjes. Ik ben er trouwens achter gekomen dat mijn naam Scandinavisch is. Alle mensen uit Zweden en Noorwegen zeggen dat veel mensen uit hun land Marita heten en dat het daar vandaan komt, grappig. In ieder geval, we waren dus met deze meisjes en later op de avond voegden ook de Duitse Robert en zijn miljonairs vriend Gert (wij noemen hem Goat) zich aan het gezelschap. Met zijn allen zijn we naar een mega club geweest, Sky Garden. Echt super groot, luxe en prachtig. Hier hebben we de hele avond gedanst en gedronken. De volgende dag zijn we met de mannen voor het eerst naar het strand gegaan waar we de hele dag door 100 verkopers werden aangesproken. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze verkopen het. Ik word wel steeds beter in afdingen. Drie armbandjes met een vraagprijs van 100.000rupia voor uiteindelijk 10.000 (80 eurocent). Ja, het geld hier is groooot. Ik heb net nog 1,5 miljoen gepint, maar al die briefjes, je moet echt goed opletten met wat je geeft. Die Indo’s zullen het echt niet zeggen als je per ongeluk 500.000 ipv 50.000 geeft. Het strand hier ‘Kuta Beach’ was trouwens niet zo als je op de foto’s van Bali ziet op Google. Het is meer een ‘gewoon’ strand.
’s Avonds gingen we weer uit en ik heb werkelijk nog nooit zoiets gezien. We gingen naar een club ‘Engines’ en daar waren alleen maar Australiërs. Van achttien. Loeiend dronken. En klein. Ze dansten als gekken, dronken bier uit hun eigen schoen, dansten in kooien, ik heb nog nooit zoiets gezien. Het leek net een Jersey Shore club. We hebben onze ogen uitgekeken. De volgende dag hebben Alex, Robert en ik surfles genomen en ik moet eerlijk zijn: ik kan het werkelijk NIET. Ondanks mijn week surfkamp in Frankrijk vorig jaar –waarna ik nog steeds niet op een plank kon staan- werd het me dit keer weer duidelijk. Ik kan niet surfen. Ik heb 10 x een plank op mijn hoofd gehad en 1x zelfs de scherpe vinnen die aan de andere kant zitten tegen mijn buik aan gekregen. Het leek wel of ik gespiest werd. Heb gelukkig ijsblokjes van de surfleraar gekregen om mijn pijnlijke rode buik te koelen. Voor mij even geen surfles meer.
De volgende dag arriveerden Jess met twee voor ons toen nog onbekende Engelse vriendinnen: Monica en Gaby, 2 wederom hele leuke meiden. Omdat de rest te dood was, heb ik met Robert en Gerd scooters gehuurd met als bedoeling naar het zuiden van Bali te gaan. Hier zijn we nooit aangekomen. Het was zo’n extreme chaos op de weg dat we naar het Westen zijn gereden, richting Sanur. Ik baalde hier een beetje van, want ik wilde die zogenaamde mooie witte bounty stranden van Bali zien. Die waren in ieder geval niet in het westen. Super saaie ‘gewone’ stranden. Onderweg werden we nog aangehouden door de politie van wie we een fixe bekeuring kregen. Wegens het niet hebben van een internationaal rijbewijs. Ik zat bij Robert achterop (ik durf absoluut geen scooter te rijden in Azie) en probeerde nog mijn charmes in de strijd te gooien, want de politie wilde ons in eerste instantie de volgende dag naar de rechter laten komen. Dat ik hem hardop vroeg of hij alle blanken op een scooter achterna reed om geld te innen, hielp niet echt mee. Uiteindelijk hebben we hem maar op de man af betaald zodat we niet naar de rechter hoefden. Lekker ali illegali. Ook werd het tijd voor een nieuwe telefoon en had ik een man op straat gevonden van wie ik zijn telefoon mocht over kopen, een Samsung Galaxy Ace met wifi en whatsapp etc. Jeuh (onder dit bericht zal ik mijn nieuwe nummer plaatsen). De volgende dag ging het niet helemaal goed met mij, ik bleef maar overgeven waarna ik een constante vreselijke keelpijn kreeg. Heel mijn lichaam gloeide en als ik slikte deed het ontzettend pijn: op de naar de dokter voor 5 dagen antibiotica, want ik had: keelontsteking.
Na 1 dagje antibiotica ging het al beter. Na 7 bizarre dagen Kuta ben ik met Jess, Monica, Gaby, Alex en Mia naar de Gili Islands vertrokken als ‘afsluiter’ met elkaar. De Gili’s bestaan uit 3 kleine eilandjes (Trawangan, Meno & Air) tussen Bali en Lombok in. We arriveerden op het meest prachtige eiland ever genaamd Gili Trawangan, het ‘drukste’ eiland. Eindelijk. Hagelwitte stranden, geen scooters, alleen paarden met koetsen, rust, pracht, praal, lounge barren, mega. En wat hadden we weer een goed hotel zeg. We kregen van te voren een tip in het Sama Sama hotel te slapen (ja zelfde naam als ons hostel in Melaka), waar een reggae bar aan vast zit. Wederom goedkoop, super locatie en een live reggae band in de achtertuin. Ze speelden zelfs ‘Suzanne’ van VOF de kunst op een Jamaicaanse manier. Het stukje ‘Ik ben staapelgek op joouuuu’ ging hilarisch genoeg zo: “Im crazy laf with djoe”. Elke avond hadden we heerlijke reggae muziek en kwam heel het eiland bij ons hotel zitten om naar de heerlijke muziek te luisteren.
De andere twee eilanden, Meno & Air, zie je vanaf ons strand ook liggen, dat is maar 10 min. met een longtailbootje. Het water is glashelder en prachtig blauw. De Gili eilanden zijn echt fantastisch, dit raad ik iedereen aan, want het leven op het eiland zelf is ook heel goedkoop (vooral voor een vakantieganger; 5 euro per nacht voor hotel!). We hebben hier een snorkeltour gedaan waarbij je alle drie de eilandjes af gaat en dat was heel tof. Onderwater zagen we de mooiste vissen en doordat we ze ook nog eens brood voerden, kwamen er honderden. Ook zijn we Meno en Air opgegaan en ook deze eilandjes waren prachtig. Wat trouwens apart is op Gili, is dat er geen politie is, nergens. Als je een probleem hebt, of als er iets gestolen is, moet je naar een duikschool. Opmerkelijk is dat je je echt totaal niet onveilig voelt. De indonezen zijn ontzettend aardig en lief tegen je. Ik houd wel van dit volk. En van Indonesië. Het is prachtig. Het uitgaan op Gili was ook hilarisch. Er is op dit eiland namelijk in feite maar 1 straat, de hoofdstraat, waar alles is. Het is dus eigenlijk een klein soort dorpje waar iedereen elkaar de hele tijd in de gaten kan houden. Het zou hetzelfde zijn als er behalve de Baumannlaan in Overschie, niets anders was. Dat alles daar gebeurde en er nauwelijks zijstraten waren. Dat is Gili T.
Ook konden we elke dag een prachtige zonsondergang zien bij de Sunset Bar en hebben we het hele eiland over gefietst, wat mogelijk was in 1 (!) uur. Uiteindelijk zijn we 5 dagen op Gili gebleven en zijn Alex en ik vandaag teruggegaan naar Bali, naar Ubud, een plaatsje in het midden van Bali. Gili is tot nu toe echt een van mijn allermooiste plekken. Mijn antibiotica heeft trouwens niet gewerkt, ja voor 1 of 2 dagen, de laatste dagen was het weer net zo erg als op de eerste dag. Ben dus weer (huilend van de pijn) naar een dokter gegaan, dit keer op Gili, waarvan ik wederom antibiotica voor keelontsteking heb gekregen. Na 1 pil gaat het nu al beter dus op hoop van zege! Voor mij even 5 dagen geen alcohol meer. Moet ook wel, werd een beetje te gek allemaal. Ubud is hier de perfecte locatie voor want het is een heerlijk rustig dorpje, net als Melaka, waar je gewoon kunt chillen en dingen kunt bezoeken zoals art galleries en monkey caves. Hier kan ik dus weer even helemaal tot rust komen na al dat gefeest op die eilanden. Wel gek dat ik Jess ‘vaarwel’ heb moeten zeggen want we hebben toch zo’n 3 weken met elkaar gereisd. Harriet en Robyn komen morgen hierheen voor een paar dagen en dan vertrekken ook zij voor goed, die gaan namelijk naar Australië. Plan is nu dat Alex en ik een paar daagjes in Ubud blijven, dan een vulkaan gaan beklimmen in het Noorden en verder reizen naar Lovina, ook in Noord Bali. Van daaruit gaan we naar Java, want daar is het ook echt mega mooi. Daarna kan het alle kanten op, heb wel al een paar ideeën, maar niets concreets. Mensen, ik leef nog, het gaat goed, ik zal goed voor mezelf zorgen. Gelukkig doen de anderen om me heen dat ook, alles komt goed!
NUMMER: +6281353977057
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
