Van Bali uiteindelijk weer terug naar Thailand

Zo, dat even een tijdje geleden! I’m sorry! Had op de een of andere manier telkens geen zin een verhaal te typen, zie dat mijn laatste verslag zelfs uit Gili is! Voelt nu alweer als een maand geleden! Na Gili ben ik in ieder geval naar Ubud in Noord Bali gegaan. Ubud was de ideale plek voor mij om bij te komen. Het is een rustig, klein stadje met een grote hoofdstraat. De eerste dag zijn Alex en ik naar de monkey caves gegaan, waar honderden apen losliepen. Het toegangsbord waarschuwde al dat als je werd aangevallen, je vooral niet in paniek moest raken en langzaam moest proberen weg te lopen. Ik was dus behoorlijk zenuwachtig. Bij de ingang kon je een tros bananen kopen en om de een of andere reden konden Alex en ik dat niet aan ons voorbij laten gaan. Dat hebben we geweten.

Zo’n 8 apen kwamen op ons af rennen, ze roken de geur van de banaan ondanks dat je hem in je tas verstopte, en sprongen op ons om die banaan te pakken. Dit was echt ontzettend eng. We waren namelijk ook gewaarschuwd dat de apen konden bijten, met als gevolg de ziekte rabies. Great. Alex en ik wilden allebei een foto met een aap op onze schouder, dit was een soort missie, dus we moesten onze angst overwinnen. We keken naar hoe anderen dit deden en kregen het onder de knie. Toen de aap eenmaal op mijn schouder zat, kreeg ik het toch wel Spaans benauwd, omdat ik niet kon zien wat die aap aan het doen was. Dit resulteerde dan ook in een hilarische foto waar ik nog steeds om kan huilen van het lachen. Ook heb ik nog een ongelooflijk filmpje waarbij ik op de grond zit – zonder bananen- en 4 apen op me sprongen en mijn tas probeerden te pakken. Deze dag in de monkey caves heeft mijn hartslag overuren laten maken.

Ook zijn Alex en ik nog naar een paar art galleries geweest, omdat we zo mega kunstzinnig en cultureel zijn hahaha. Ik zweer het, wij liepen daar rond alsof we ware kunstkenners waren en vroegen de maker hoe hij de schilderijen maakten en zouden het oprecht wel willen kopen. Prachtige schilderijen en omgerekend kost het maar rond de 100 euro, voor een prachtig groot schilderij. Maar ja, ik wil ook weer niet overdrijven, ik blijf een backpacker. ’s Avonds zijn we naar een mega leuke reggae bar geweest waar we weer allemaal vrienden hebben gemaakt en een waterpijp hebben gerookt. De volgende dag kwamen Robyn en Harriet ons vergezellen, maar niet alleen zij. Ook de Chileense Francisco arriveerde in Ubud. Ik had hem verteld waar ik zat en in welk hotel, maar had niet gedacht dat hij daadwerkelijk zou komen. Ik werd dus ook mega zenuwachtig toen ik een whatsapp bericht van hem kreeg dat hij in ons hotel zat. Is hij alleen of met vrienden en wat verwacht hij? Ik ken hem namelijk alleen van 1 dronken avond in Koh Phi Phi, van 2 maanden geleden, maar verder weet ik niks. Wel hebben sinds die avond elke week contact, maar ja, dat is via de telefoon, nu komt het ineens dichtbij.

Francisco arriveerde met twee vrienden, Pedro uit Uruguay en Emilio, ook uit Chili. Hier was ik wel blij om, anders lag het er te dik bovenop. Onze lieve Francisco had een auto gehuurd met 8 zitplaatsen, omdat hij veel surft en zo in die auto zijn surfboard kwijt kon. Dit was het uitgelezen moment om ons mee te vragen voor een dagtrip in Noord Bali. Alex, Robyn, Harriet en ik gingen dus met Francisco zijn vrienden op pad. We hebben die dag zo veel gezien. Eerst namen ze ons mee naar de rijstvelden, toen naar een dorp met een bijzondere tempel, vervolgens naar een grote vulkaan van Bali ‘Batur’ en naar ‘The Mother temple’. Kortom: in een dag hebben we een groot deel van Noord Bali gezien. Diezelfde avond zei Alex de volgende dag Batur te willen beklimmen en daarna nog een paar dagen Kuta te willen doen. Ik zag dit eerlijk gezegd niet zo zitten. Nu was het zo, dat Francisco met Pedro en Emilio diezelfde nacht naar Lombok zou gaan. Ik had dus even een brainstormsessie met mezelf. Wat te doen. Op dat moment vroeg Francisco mij mee te gaan naar Lombok. Mijn eerste gedachte was: whaaa. Mee met Francisco en ten tweede: en Alex dan? Diep in mijn hart wist ik dat ik meewilde met Francisco. Ik wilde iets anders dan dat gekke Kuta Bali. En het was toch maar voor 4 dagen, daarna zou ik Alex weer zien in Uluwatu in Zuid Bali.

Ik besloot dit Alex te vertellen en het was allemaal goed, hij wilde nog een paar dagen naar Kuta, daarna zouden we weer meeten om naar Java te gaan. Wel grappig, dit is mijn tweede keer dat ik als enige meisje met alleen maar mannen ergens heen ga, maar ik handle het hartstikke goed al zeg ik het zelf. Om 2.00 uur reed ik met de drie Zuid Amerikanen naar de harbour van Kuta Bali om met de boot op de ferry te gaan. Aangekomen in Lombok reden we rechtstreeks naar Kuta Lombok, ja dit heeft dezelfde naam als in Bali. Het is echter het COMPLEET tegenovergestelde van Kuta Bali. Het is een heerlijk rustige surfplek. Ik meen het, ik denk dat er 20 mensen waren in heel Kuta Lombok. Geen gebouwen, alleen maar natuur, palmbomen, rust en surfers, dat is Lombok. Het was heerlijk. Na het kleine Kuta te hebben verkend, zijn we de volgende dag naar het kleine dorpje Gerupuk gegaan, een andere hotspot voor surfers. Aangezien ik klaar ben met surfen, ben ik meegegaan op de boot met een heerlijk boek van Herman Koch (Voor Carm: Zomerhuis met zwembad) en keek ik toe hoe Francisco & Pedro de golven overwonnen. Heerlijk. Ik was een beetje de mama (lees: ik bewaarde de sleutels, de zonnebrand, de petten etc).

Gerupuk zelf is niet heel boeiend, maar voor surfers een paradijs, net als Kuta. Ik had al eerder aangegeven graag naar Senggigi te willen, in Noord-West Lombok, en de jongens vonden dat gelukkig een goed idee. Op naar Senggigi dus. Toen we daar ’s avonds uitgingen, in Club Marina, kwamen Francisco’s beschermings skills jegens mij naar voren. Ik moet wel zeggen, ik snapte het ook wel. Wij waren de enige blanken en werkelijk ELKE Indonees pakte mijn hand en wilde met me dansen tot grote ergernis van Francisco. Hij trok me dan ook mee naar de bovenverdieping, maar hier gebeurde tot zijn spijt exact hetzelfde. Dan maar weer naar beneden. Hij hield het beneden nog 10 minuten uit en daarna wilde hij naar huis hahahahaha. Ik vond het wel schattig. Ook Senggigi was superklein, dit kun je in een paar uur zien, dus besloten we de volgende dag weer ergens anders heen te gaan. Emilio wilde supergraag naar de Gili Islands, waar ik de week ervoor al 5 dagen was geweest, dus van mij hoefde het niet per se. Aan de andere kant, Gili is fantastisch dus why not. Zogezegd zijn we voor een dagje naar Gili Trawangan gegaan en het was wederom mega. Ik heb zo gelachen met deze jongens. Ze zijn zo aardig, zo’n goed hart, zo galant. Ik heb ze alles laten zien wat ik nog wist van de vorige keer, ik was die dag de tour guide. Na dit Lombok & Gili avontuur gingen we weer terug met de auto op de ferry en dit was een nogal nare ervaring.

Op het moment dat we de auto op de boot parkeerden en ik uitstapte, begon het al. Ik werd vreselijk vies door al die mannen aangekeken. Nu gebeurt dit wel vaker, maar dit keer voelde ik me er heel onveilig en onprettig bij. Ik negeerde het, zoals altijd, en ging met Francisco naar het gedeelte waar je in hele grote stoelen of op matrassen kon slapen. Op de heenweg was dit gratis. Een of ander vreselijk vervelend Indonesisch ventje vertelde ons echter dat we dit keer 4 euro moesten betalen. We geloofden hem niet en besloten hem te negeren en zelf naar het slaapgedeelte te gaan. Die Indonees was alleen zo vervelend dat hij versnelde en voorop liep. De man heeft aan de rest van de medewerkers van de boot verteld dat hij ons heeft verteld dat je moet betalen voor stoelen en matrassen. FIJN. De rest van de medewerkers bleef dit dus ook volhouden. Ik werd zo kwaad en liep naar een local in een stoel toe en vroeg of hij moest betalen. Hij vertelde mij dat alles hier gratis was. AARGH! Ik ben dus gewoon met Francisco in een grote stoel gaan zitten en die medewerkers bleven maar volhouden dat we moesten betalen, maar ik ben niet van de stoel afgekomen en heb mijn ogen gesloten en ze compleet genegeerd.

Terugkomend op de nare ervaring; ik moest erg nodig naar de wc en liep hier alleen naartoe. Het was een kleine vrouwen(!) wc van 3m bij 3m met 2 toiletten naast elkaar waar niemand aanwezig was. Op een gegeven moment ging ineens het grote licht uit en was het doodstil. Vervolgens hoorde ik de deur van de wc naast me opengaan, het enige wat je hoorde was een kraakgeluid. De deur van mijn wc sloot niet helemaal, dus ik kon zien of er iemand de wc naast mij inging, maar dit gebeurde niet. Er was dus iemand in deze kleine ruimte, die het licht had uitgedaan, de wc naast mij met een kier opendeed, maar er niet inging. Ik voelde die persoon zijn aanwezigheid. Mijn hart bonkte als een dolle. Wat moest ik doen? Ik moest sowieso uit die ruimte. Na 5 minuten stilte gooide ik mijn deur open en stond er een man voor me die mijn uitgang blokkeerde. In het vrouwentoilet. De tranen sprongen in mijn ogen van angst. Hij greep met zijn handen naar mijn borsten, maar ik wist hem een duw te geven waarna ik keihard ben weggelopen. Ik waande me zo snel mogelijk naar Francisco en heb de hele nacht niet meer kunnen slapen. Wat als hij me in de wc had geduwd? Of een wapen had om te dreigen? Het was zelfs zo erg dat het moment dat Francisco me onverwachts aantikte, ik helemaal verstarde. Hij schrok toen ook heel erg van mij. Ik heb die man de rest van de boottrip niet meer gezien.

Weer aangekomen in Bali, reden we met de auto naar Uluwatu, een surfdorp in Zuid Bali. Diezelfde dag zou ik Alex meeten, maar hij had besloten nog langer in Kuta Bali te willen blijven (dont ask me why) dus bleef ik met de jongens. We hadden een heerlijke eigen plek met een zwembad, Satria Bungalow, waar in totaal maar 6 huisjes stonden. Het leek wel onze eigen villa, want er waren op dat moment geen andere gasten. Het waren prachtig ingerichte bamboe bungalows. We huurden scooters en Francisco liet me alle mooie viewpunts en stranden zien. Alleen al de namen van die stranden zoals “Dreamland” maakte het fantastisch. Diezelfde dag arriveerden Robyn, Harriet, Rob en een nieuwe Duitser, Jonathan. We hadden nu met zijn allen een soort van eigen mansion. We hebben in Uluwatu heel wat afgescooterd, ik de hele tijd achterop bij Francisco, Pedro of Rob, maar heb ook zelf gereden! En ik vond het heeel leuk! Vrijdag was het voor Emilio en Francisco jammer genoeg tijd om weg te gaan i.v.m. hun vlucht naar Singapore, omdat hun vlucht van daaruit verder ging naar Nieuw Zeeland. Pedro bleef in Azie, want die heeft hen tijdens zijn reis pas ontmoet. Ik moest voor die nacht dus snel een nieuwe bungalow partner vinden en aangezien Pedro sliep met Emilio, was het logisch dat ik met Pedro een bungalow zou delen (dit keer wel met seperate beds!).

Die zondag ben ik in mijn eentje per taxi naar Kuta teruggegaan – Uluwatu heeft geen openbaar vervoer – om Alex te meeten in ons oude hotel Beneyasa. Harriet, Robyn en Rob reden hierheen per scooter, omdat ze die daar moesten terugbrengen. Het was zielig om Pedro in Uluwatu ‘achter te laten’, ik vond hem echt heel aardig en hij miste natuurlijk zijn 2 vrienden. Ik kan nog steeds niet goed omgaan met afscheid hoor, niet dat ik ga huilen, maar gewoon, dat je de mensen aan wie je je hecht waarschijnlijk niet meer zult zien. Heb zulke leuke dagen met die jongens gehad. Enfin, het was in Kuta ook tijd Harriet, Robyn en Rob voorgoed gedag te zeggen, want de meiden gingen voor een jaar naar Australie en Rob een compleet andere kant op. Ook weer heel gek en jammer. Met hen heb ik ook zo’n 4 weken samen gereisd. Maar ja, het gaat door. Alex en ik gingen naar Java. Allereerst naar de grote Bromo vulkaan die we zouden beklimmen. Na een boottocht en een mega lange busreis waarbij een Javaans Meisje, Anggit, non stop tegen mij & Alex heeft gepraat, met me op de foto wilde en mijn facebook vroeg *hier kom ik later op terug*, kwamen we dan eindelijk aan in een dorpje vlakbij Bromo, Cemoro Laweng. Hier ontmoetten wij de twee Zweedse jongens Jonathan en Martin.

Het bleek dat zij hetzelfde plan hadden en dus besloten we met zijn vieren een hostel te zoeken om 4.30u. We zaten in dit hostel midden tussen de vulkanen dus het was onmenselijk koud. De volgende dag hebben we mutsen en handschoenen moeten kopen en in bed sliepen we met 4 shirts aan en met sokken. Maar mooi was het wel, wat een uitzicht vanuit ons hostel. De volgende dag kwam ik er ook achter dat ik mijn eerdergenoemde Herman Koch boek –nog 3 hoofdstukken te gaan- in de minivan vanuit Bali Kuta had laten liggen. Laat daarin precies alles onthuld worden. Ik vond dat zo rot! Maar, laat de Javaanse Anggit –die 3 uur van Bromo vandaan woont- nu even goed van pas komen. Ik stuurde haar een Facebookbericht met de vraag of ze toevallig mijn boek had gevonden. Natuurlijk antwoordde zij binnen 5 minuten, wat ik al had verwacht gezien ze ZO graag Westerse vrienden wilde. Het meisje had op eigen initiatief de busorganisatie voor me gebeld en mijn boek bleek inderdaad gevonden. Vervolgens is Anggit mijn boek op gaan halen en heeft ze het per post naar mijn hostel van een van de volgende bestemmingen –Jakarta- gestuurd. En het is aangekomen! Ze had het als een soort kerstcadeau ingepakt, zoo aardig. Ik ben deze Javaanse dan ook eeuwig dankbaar en heb het boek in een klap uitgelezen.

Bromo beklommen we de volgende nacht, de tocht startte om 04.00 u en tot die tijd moesten we ons zien te vermaken. In dit kleine koude mini dorp was echter niets, maar dan ook werkelijk niets te doen. Geeneens een massage. Het was dan ook totaal niet op toeristen georiënteerd. Ik heb die dag 7 thee en 5 koffie gedronken met een muts op, binnen. Uiteindelijk hebben we maar kaartspellen gespeeld en zijn we om 20.00u naar bed gegaan om vervolgens om 03.45u klaar te staan voor het zien van de zonsondergang van de vulkaan. Dit was werkelijk prachtig. De hele lucht was rood en oranje. Na het zien van deze zonsondergang was het tijd op de vulkaan zelf te gaan. Je kon kiezen om omhoog te gaan met een paard of lopend. Nu wil ik al een heule tijd paardrijden, dus heb ik flink afgedongen en een paard geregeld.
Eenmaal op het paard, vond ik het wel zielig. Hij was super wild en ik had het idee dat hij totaal niet goed verzorgd werd, maar goed, wat kun je doen. Eenmaal op de vulkaan zelf, was het uitzicht wederom prachtig. Toen we terugkwamen was het inmiddels 09.00 uur en werd het tijd te verkassen, aangezien we voor geen goud in dat ellendig koude Middeleeuwse dorp wilden blijven. Op naar Yogyakarta, waar 1 van de 7 man-made wereld wonders te zien was: Borobudur. De eerste dag in Yogyakarta wilden Alex, Jonathan, Martin en ik al wat sight seeing doen, maar alles was opmerkelijk genoeg rond 13.00 uur al gesloten. Iedere dag! De mensen in Yogyakarta houden niet zo van lange werkdagen wat voor ons betekende dat we de rest van de dagen maar eens een keer voor 9enen op moesten.

Die dag hebben we dus maar wat rondgewandeld en ben ik voor de derde keer in Azië naar de kapper geweest. De jongens hoefden natuurlijk niet mee, dus ging ik in mijn eentje op zoek naar een goed-ogende kapper. Na er een in een mega shopping mall te hebben gevonden, met een vrouwelijke Engels sprekende manager, dacht ik: dit zit wel goed. Helaas was het niet dit vrouwtje die mijn highlights zou doen, maar kreeg ik een man. Dit vond ik niet erg, omdat hij op een homo leek. Toen hij eenmaal aan de slag ging, had ik het desondanks moeilijk. Ik had het idee dat hij geen flauw idee had waar hij mee bezig was. De man sprak ook nog eens geen enkel woord Engels. Ik vroeg –best direct eigenlijk- aan het vrouwtje of dit de man zijn eerste keer was om highlights te verven. Ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat alles goed kwam. Dit had het punt moeten zijn om stop te zeggen. Hij haalde de handdoek van mijn natte haar en ik leek wel een cheeta. De tranen sprongen in mijn ogen. Overal vlekken. Ik kreeg niet alleen tranen in mijn ogen, het werd een complete huilbui. Iedereen keek naar me en ik kon het even niet hebben. Ik zei dat ik geen 20 euro wilde betalen en de vrouwelijke manager gaf me gelijk. Ze verontschuldigde zich en zei dat ik helemaal niets hoefde te betalen. Dat ik direct gelijk kreeg, zegt wel wat over het werk van die man.

Na naar mijn hostel te zijn teruggestormd, zei iedereen: oh wat leuk je haar! Ik was werkelijk vol verbazing. Niemand zag iets. Nog steeds niet trouwens. Maar ik weet, dat het heel slecht is gedaan en misschien was ik ook wel een beetje over mijn toeren op dat moment, want heel erg is het ook weer niet. Het heeft me in ieder geval veel geld bespaard. De volgende dag zijn we met de Zweedse jongens naar de tempel Borobudur gegaan waar we een gids namen die –gelukkig voor ons- zijn vak heel serieus nam. We werden namelijk door ELKE Aziaat aangesproken om met ze op de foto te gaan. Een vrouw van rond de 40 deed zelfs of ze een foto van iets naast mij maakte en richtte vervolgens snel de camera op mij. Ook hadden we hordes kleine jongens en meisjes achter ons aan die 1000 foto’s van ons maakten. Je werd er helemaal gestoord van. We leken net celebrities. De gids was er op een gegeven moment ook helemaal klaar mee en joeg al die stomme Japanners, Javanen en Chinezen vervolgens iedere keer weg door iets naar ze te schreeuwen wat ik niet verstond. Ik moest die dag echt denken aan hoe een Madonna zich zou voelen. Die heeft dat ELKE dag.
Van Borobudur had ik trouwens meer verwacht. Maar misschien komt dit doordat ik eerder naar Angkor Wat in Cambodja ben geweest. Daarmee vergeleken stelde dit niets voor, terwijl veel mensen Borobudur heel mooi vinden. Die mensen zijn over het algemeen dan ook niet naar Cambodja geweest. Maar, desondanks, toch leuk en interessant om gezien te hebben.

De laatste dag in Yogyakarta zijn we dan ook daadwerkelijk vroeg op gestaan om alle musea en dingen te zien. De stad heeft veel Nederlandse geschiedenis en ik stond er dan ook op naar het ‘Vredeburg Fort’ te gaan. Grappig dat al die namen nog gewoon in het Nederlands zijn. Ook zijn we naar de bird market geweest, waarvan ik denk dat als de dierenbescherming het zou zien, ze meteen werden verwijderd. Wat is dat erg zeg. 30 parkietjes in een mini kooitje, en niet alleen vogeltjes, maar ook honden. Met zijn 5en lagen de graatmagere honden opgestapeld in een mini kooi, net als de mini poesjes, cavia’s, hamsters en ga zo maar door. Niet om aan te zien. Het toppunt was dan ook dat ik hoorde dat er de volgende dag een hanengevecht plaatsvond, waarbij de Javanen konden bieden op de haan die won. Het gevecht was namelijk pas ten einde als een van de twee hanen dood was. Afschuwelijk. Hier ben ik uiteraard niet heengegaan.

Aan het eind van deze dag zijn we naar Jakarta gegaan. Werkelijk iedereen heeft ons gezegd: ga NIET, en ALS je gaat, is 3 uur genoeg. Iedereen bestempelt de stad namelijk als vies, lelijk en verschrikkelijk. Nu zijn Alex en ik hier hetzelfde in, als mensen zoiets tegen ons zeggen, willen wij juist extra graag gaan. Het is hetzelfde als met een film. Als iedereen zegt dat een film super slecht is, is dat voor mij absoluut geen reden niet te gaan, het zorgt er juist voor dat ik extra benieuwd ben en dus wil gaan om het zelf te ervaren. Op naar Jakarta dus. Na een mega gezellig hostel in de backpackers area te hebben gevonden, zijn we ’s avonds nog met een groep naar een leuk Cafeetje gegaan met een live band. De volgende dag was het tijd Jakarta eens goed te bekijken. Wat zag het er mooi en schoon uit! TOTAAL niet wat eerdere backpackers ons vertelden. Er was ook helemaal geen hels verkeer, zelfs minder dan in Yogyakarta. De groene parken zagen er keurig verzorgd uit en het leek net of we in Kuala Lumpur waren.

Alex en ik hebben die dag alle sight seeing dingen in Jakarta gedaan zoals het nationale museum, de national mosque, Colonial Jakarta -waar de sloppenwijken zijn- etc. Het was ook nog eens een prachtige dag dus het was hartstikke leuk. Jonathan & Martin kwamen ook nog langs en met hen zijn we naar een film geweest waar ik in eerste instantie echt niet heen wilde: The Hobbit. De jongens stonden er echter op dat ik mee ging, dus heb het maar gedaan en ik moet zeggen: de film was leuk ondanks dat ik helemaal niet van Lord of the Rings achtige films houd! Ook zijn Alex en ik nog gaan stappen in Jakarta, in de meest bizarre club ever. Alex mocht namelijk weer eens nergens naar binnen, omdat hij geen lange broek had en dit was de enige club waar dat niet uitmaakte. Nu had ik al bizarre dingen over deze club gehoord –en sowieso over het uitgaan in Jakarta- dus ik stond niet echt te springen. Een Javaan vertelde me dat iedereen in die club aan de XTC zat, je bestolen werd waar je bij stond en mannen halfdood op de grond lagen. “It’s amazing”. Nou, ik weet niet wat jij leuk vindt. Daar kwam nog eens bij, dat deze club ELKE week van donderdag tot maandagochtend open is. Hij sluit niet. De club is dus 4 nachten open. Ik had me al een compleet horrorscenario voorgesteld met gangsters die je allemaal aan zaten te staren en drugs dealden. Uiteindelijk bleek dit ook zo te zijn.

Aangekomen in deze club – Stadium – kreeg ik het al benauwd. Alex en ik waren met zijn tweeën en het leek of ik door een prostituee gang liep. De club had 4 verdiepingen, waarvan de 4e de daadwerkelijke discotheek betrof. Nu kostte elke verdieping veel geld om binnen te komen, behalve de 3e verdieping: de karaoke bar. Op naar de derde verdieping dus. Na een belachelijk duur biertje te hebben besteld, kwam een hysterische Javaanse vrouw van rond de 40 op me af rennen. “So nice to meet you, who are you? Do you wanna stay at my house tonight? I’ll fix everything for you tonight”. Daar kwam bij dat ze me de hele tijd aan het zoenen was en omhelsde. Alex en ik wisten ons werkelijk geen houding te geven en iedereen keek naar ons. Ik had geen idee wie ik voor me had, maar het leek erop of ze een soort baas was, want iedereen van het personeel luisterde naar haar. Nu vond ik dat aan de andere kant ook gek, want ze was ladderzat en leek op een prostituee. Je had haar moeten zien dansen! Helemaal gek. Anyway, ze vroeg waarom we niet naar de 4e verdieping gingen. We vertelden dat we dit te duur vonden waarna ze de hand van Alex en mij pakte en ons in een beweging meesleurde in de lift. Ze schoof iedereen aan de kant die in de rij stond en schreeuwde: “They’re with me”. De zwaar bewapende portiers lieten ons zonder slag of stoot gratis binnen. Oke chill. Toch nog wat aangehad, maar en toen.

Ze sleurde ons die discotheek binnen en had nog steeds onze handen vast. Ze liep voorop en we konden niets anders doen dan haar volgen. Ze bracht ons naar een duistere hal en stopte ineens met lopen. Ze haalde iets uit haar broekzak en ineens bood ze ons XTC aan. No fucking way! Ik kreeg het Spaans benauwd en wilde zo snel mogelijk weg van dat mens. Gek genoeg zei ze –nadat ik de pillen weigerde- : “I’m so proud of you, you’re such a good girl!” Toen we uit deze enge hal liepen, bleef ze nog steeds bij ons lopen. Ik vond het maar irritant. Ik vroeg haar of het goed was als Alex en ik even rond zouden lopen (ik wilde haar niet boos maken, wist niet waar ze toe in staat was). Gelukkig was ze zo van de wereld dat het geen probleem was. Eindelijk kon ik eens zien waar ik was beland. In een drugshol. Alleen maar mannen, allemaal tussen de 20 en 30 en allemaal droegen ze grote zwarte zonnebrillen. Waarschijnlijk om hun waisted ogen te verbergen. Ik wist niet wat ik zag. Ze dansten in slow motion, allemaal compleet van de kaart. Daar kwam bij dat het ontzettend druk was en ik het enige blanke meisje was. Ik werd dus weer fijn door iedereen gecheckt. Ik was als de dood dat ik werd beroofd, want dat was de sfeer die er hing: iets onguurs. Als ik iets positiefs moet zeggen, was dit absoluut de muziek. Ik was alleen zo niet in de stemming door al die gangsters dat ik nauwelijks heb gedanst. Wat was ik opgelucht toen ik daar uit was zeg, jeetje. Maar wel weer een ervaring, daar doen we het voor.

Na drie dagen was het tijd Jakarta te verlaten voor een eiland in Noord-Maleisie, Langakawi. Deze naam heb ik waarschijnlijk al eerder laten vallen, want ik wilde daar zo’n 6 weken geleden heen vanuit Penang – Georgetown, wat we uiteindelijk niet hebben gedaan in verband met het weer. Alex en ik vlogen in 3 uur van Jakarta naar Penang, waar we een nacht verbleven om de volgende dag met de boot naar Langkawi te gaan. Dit was even heerlijk bijtanken. Overal in Azie heb je bookstores waar je je eigen boeken kunt ruilen voor andere boeken, ook in het Nederlands. Ik heb Herman Koch dus even ingeruild voor een ander heerlijk Nederlands boek en ben weer helemaal into the reading. Langkawi is een heerlijk rustig eiland met een paar (reggae) barren. Het was even een verademing na alle drukte. Overdag lazen en sliepen we heerlijk op het strand om vervolgens ’s avonds naar een bar te gaan. In een van de reggae bars heb ik dan ook mijn debuut als zangeres in Azie gemaakt. Een Maleise barman vroeg uit het niets mijn naam en waar ik vandaan kwam waarop ik natuurlijk antwoordde. Vervolgens werd ik ineens door de reggae band naar voren geroepen om een lied te zingen voor al het publiek. Ja hoor. Ik vroeg de barman hoe hij het in zijn hoofd haalde dat ik eventueel kon zingen, waarop hij zei: I can see that by your face. Goh. Aan mijn gezicht is dus te zien dat ik kan zingen, weer wat nieuws.

In ieder geval, het publiek begon mijn naam te scanderen. Ja wat doe je dan. Je wil ook niet als een muts “Nee echt niet, nee echt niet” blijven zeggen. Ik liep dus maar naar het podium. Gelukkig mocht ik wel zelf het lied kiezen en dit werd Laura Jansen met Use Somebody. Wat een grap. Gek genoeg ging het best goed en sinds dit lied wilde ze me elke avond laten optreden. Dat vond ik dan weer iets te overdreven, maar leuk was het wel. Ook zijn Alex en ik nog een dagje gaan eiland hoppen rondom Langkawi. Voor 6 euro zagen we de mooiste eilandjes en voerden we eagles vanuit de boot. Ook hebben we nog scooters gehuurd (ieder een) en hebben we een hele hoge waterval bezocht. Kortom: we hebben ons goed vermaakt. Morgenochtend gaan Alex en ik naar Koh Lipe, een eiland in Thailand waarvan iemand mij zei dat dat het mooiste eiland van heel Azie is. Nou, dat wil ik wel even ondervinden. Vervolgens gaan we voor kerst naar het Thaise eiland Koh Lanta en dat wordt hilarisch want Alex neemt kerst heeeeeeeel serieus. Hij wil ook echt kerstliedjes enz zingen en een kerstpak. En oud en nieuw wordt dit jaar in Koh Phi Phi. Met ontzettend veel moeite hebben we een kamer weten te boeken op the main beach (waar Slinky zit = mijn lievelingsbar) dus ik kan niet wachten. Het is echt hels hier om iets te vinden met kerst en oud en nieuw, werkelijk ALLES was rond 8 december al volgeboekt. Gelukkig hadden 2 personen drie dagen geleden ineens hun kamer geannuleerd dus die werd van ons!

Normaal geef ik niet zo om kerst enz, maar ik mis het wel om bij mijn familie te zijn. Ik mis mijn ouders, steef en oma!!! Wel vind ik het HEEL erg leuk dat mijn ouders bij Renee’s ouders gaan eten op eerste kerstdag en ik vind het echt heel jammer dat ik daar niet bij ben! Ik mis mijn lieve vriendinnetjes ook!! Ik mis onze gesprekken! Maar, als alle hectiek in december voorbij is, gaat het snel! Op 16 januari meet ik Leonie in Bangkok waarna we samen naar Laos en Vietnam gaan en ik hoop de Filippijnen, dat zou een mooie afsluiter zijn. Mijn ticket staat nu op 15 februari, maar ik denk dat het nog wel iets langer duurt. Wat betreft mijn Indonesische tel.nr, wat ik aan een paar mensen per email had gestuurd, ik behoud gewoon mijn nr, ik kan alleen niet gebeld of gesmst worden. Heb geen zin een nieuwe Thaise simkaart oid te moeten kopen. Alles blijft dus zoals het is. Lieve familie en vriendinnen, hele fijne kerst alvast, ik mis jullie!