Eerste 3 maanden zijn voorbij!

Allereerst: pap nogmaals gefeliciteerd met je verjaardag & iedereen nog een gelukkig nieuwjaar! Hoop dat iedereen het met Kerst & Oud en Nieuw naar zijn zin heeft gehad! Mijn laatste verhaal ging tot aan Langkawi in Maleisië waarna Alex en ik naar Thailand zijn vertrokken. Het eerste eiland dat we bezochten was Koh Lipe. We hoopten stiekem dat dit iets meer nachtleven zou hebben dan Langkawi, maar dat was niet zo. Het was wederom een super mooi klein eilandje met prachtige strandjes. Van te voren hadden we al een (dure) dorm room geboekt, omdat het in de decembermaanden erg moeilijk is hostels te vinden. Toen we eenmaal aanmeerden, was onze dorm room NERGENS te vinden. We vroegen iedereen naar Backpackers Hostel Koh Lipe en niemand had er ooit van gehoord. Dat was vreemd. Al helemaal omdat wij de laatste kamers hadden geboekt. Je zou denken, als iets volgeboekt is, dan is het wel enigszins bekend bij de tourist offices. Maar nee. Ik was om de een of andere reden nogal chaggo/moe en kon het niet meer aan nog een halfuur met die backpack op mijn rug in de brandende zon te lopen om dat hostel te zoeken. Alex zag aan me dat ik het niet meer trok en zette me neer in een restaurant aan het strand zodat ik kon bijkomen met koffie en hij intussen het hostel kon zoeken. Na al die weken samen reizen, voelt ie me gelukkig goed aan, hij is echt mijn beste vriendje.

Na een halfuur kwam Alex terug en had hij het adres op het internet gevonden. Het bleek dat het hostel 50 meter van het restaurant vandaan zat van waar ik zat. Dat was raar? Maar, wat was er nu, een duikschool had van het leegstaande gebouw achter zich, een dorm room gemaakt. De receptie was dus de duikschool. Ahaaaaaaa. Dat hadden we ook nog nooit meegemaakt. Eenmaal in de dorm room was het heel netjes, maar waren alle mensen jammer genoeg weg. We zaten schijnbaar in een soort duik dorm room, waar alle mensen duiklessen volgden. Dit had ook als gevolg dat je elke ochtend rond 5.00 uur door de hele zaak wakker werd gemaakt, omdat ze allemaal rond die tijd op moesten voor hun eerste duik. Maar goed, slapen kan ook op het strand. Op de boot van Langkawi naar Koh Lipe hadden we een leuk Nederlands stel ontmoet, Marjolein & Gerben, waarmee we later op de dag hadden afgesproken drankjes te gaan doen. Zogezegd zo gedaan en uiteindelijk hebben we ons gehele verblijf op Koh Lipe met hen doorgebracht. Ook, kwamen we ineens twee gasten tegen, de Amerikaanse Jeff & de Duitse Patrick, die Alex en ik al eerder op Langkawi hadden ontmoet en waar we mee zijn ‘omgegaan’. Ik heb hen niet in mijn vorige blog genoemd, omdat ik niet goed wist wat ik er over moest vertellen. Sinds Koh Lipe heb ik er echter wel wat over te vertellen.

Sinds wij Jeff & Paul ontmoetten op Langkawi, weten wij alles over ze. Met name over Jeff. En over zijn ex-vriendin. Zijn hele levensverhaal legde hij 15 minuten na kennis te hebben gemaakt op tafel. Normaal gebeurt dat niet echt als je mensen ontmoet tijdens backpacken en mocht het over iemands privéleven gaan, is dat niet zo in detail als dit was en praat je daar niet elk uur van de dag over. Daar kwam bij dat hij elke mogelijkheid aangreep om te zeggen hoe ‘knap’ ik was. Zelfs Alex vond het niet meer normaal. Jeff pakte zelfs mijn paspoort waarna hij mijn foto eens goed bekeek en zei tegen Alex: “O my god, this is like really the most beautiful passport picture i’ve ever seen. Don’t you think Alex? Beautiful”. Pffff. Overdrijven is ook een kunst. Ik lijk net een gevangene op die foto. Aan de andere kant was hij vreselijk grappig met dat Amerikaanse accent en was hij erg gevat. Dit zorgde ervoor dat we toch een aantal keer met hen gingen eten en naar het strand gingen. Paul, de 41-jarige beste vriend van Jeff, die trouwens zelf 26 is, zei niet echt veel. Over hem is er dan ook eigenlijk niets te vertellen behalve dat hij de hele dag rookt en eet. Dit is dan ook goed aan zijn figuur te zien. Van het figuur van Jeff schrokken Alex en ik ons echter dood. Hij heeft gewoon een normaal gezicht waarbij je zou denken dat hij ook een normaal gezond figuur had. Toen hij echter zijn shirt uittrok, wisten Alex en ik niet waar we moesten kijken. We lagen naast twee potentiële kandidaten van Obese.

Goed, deze mensen kwamen we dus uit het niets tegen op Koh Lipe toen we wat aan het drinken waren met Marjolein en Gerben. Dat was nogal een grap. Gerben en Jeff lagen niet echt op een lijn wat leidde tot hilarische taferelen. De gehele avond maakten ze opmerkingen naar elkaar waarvan je niet wist of –met name Jeff- zou ontploffen wat mij nogal eng had gelegen gezien zijn gestalte. Aan het eind van de avond besloten beide partijen dat het maar beter was elkaar niet meer te zien. Toen ik aanstalten maakte naar huis te willen gaan, stond onze Jeff erop mij die 10 meter terug naar huis te brengen. Het bleek dat hij zijn verhaal weer eens kwijt wilde. Na een uur ’s nachts op het strand voor mijn dorm room te hebben gezeten, was ik klaar met het gezwets over vriendschappen, het leven en zijn ex-vriendin. Dit was dan ook de laatste keer dat ik onze emotionele Amerikaan heb gezien. Begrijp me niet verkeerd, soms vind ik het heerlijk daar over te praten, maar op de een of andere manier gewoon niet met hem, het was me iets te opdringerig. Ik houd er niet van als iemand je elke 5 minuten vertelt hoe geweldig je bent, het wordt heel vervelend.

Tijdens onze 2 dagen op Koh Lipe was er ook nog een ander ding. Al eerder hadden Alex en ik –met ontzettend veel moeite- een dorm room op Koh Phi Phi geboekt voor kerst. Online bij Agoda. Dit wilden we veranderen, omdat we kerst op Koh Lanta wilden vieren en oud en nieuw op Koh Phi Phi. Ik heb mijn eerdere boeking voor kerst op Koh Phi Phi dus gecanceld en een nieuwe boeking gedaan voor oud en nieuw. Kreeg ik ineens een email dat ik het hele bedrag voor kerst alsnog moest betalen, terwijl ik 4 dagen van te voren had afgezegd –volgens het beleid-. Ho ho. Dat betekende dat ik 2 x een week Koh Phi Phi moest betalen. En laten die kamers in december nu net allemaal 10 euro per nacht kosten, dat was dus een flinke duit. Nu ben ik totaal niet juridisch aangelegd en laat Gerben nu net advocaat zijn die in 3 jaar nog nooit een zaak heeft verloren. Gerben heeft een wet opgezocht waarin stond dat Agoda dit absoluut niet kon maken en heeft hen in volledig juridische termen een email namens mij gestuurd. Na deze mail reageerden ze in eerste instantie nog niet echt alsof ze er iets aan zouden doen dus gingen we over naar stap 2. De dreigingsmail (wederom met juridische termen). Als ze mij het geld niet terug zouden geven, zouden wij Lonely Planet & Travelfish benaderen om Agoda in een slecht daglicht te zetten –met daarnaast nogmaals de wet waarin staat dat ze dit niet konden maken- En ja hoor. De mail werd doorgestuurd naar de manager en ik kreeg directe excuses en de garantie dat ik mijn geld terug kreeg binnen 30 dagen. Merci Gerben! Zelf had ik dit werkelijk nooit gekund. Zo zie je maar, die mensen denken: oh zo’n stom backpackertje die niets weet, die gaat er toch geen zaak van maken. Nou –klopt in eerste instantie- haha, maar dankzij Gerben heb ik de voor mij grote hoeveelheid van 80 USD voor kerst teruggekregen.

Na 2 dagen Koh Lipe was het tijd naar Koh Lanta te gaan voor kerst waar leuk genoeg ook Gerben & Marjolein heen gingen. Kerst werd hier echter niet zo groot gevierd als we dachten, al droegen wel alle Westerlingen een kerstmuts. Ik moet zeggen dat ik nauwelijks heb gemerkt dat het kerst was. Tijdens Kerstavond is tijdens uitgaan zelfs maar 1 (!) keer een kerstliedje gedraaid: Last Christmas gemixt met het lied Ghangnam Style. Geeneens Mariah Carey. Wel heb ik –lief als ik ben- een klein kerstcadeautje voor Alex gekocht van zijn favoriete –ja wat is het eigenlijk, Angry Birds-, merk? Een Angry Birds bal! Whoehoe. Hij loopt namelijk al een tijd rond met een intens grote rode Angry Birds rugzak waar iedereen hem op aanspreekt. Hij geeft niets om iemand anders zijn mening over zijn kleding of spullen waar ik altijd erg om kan lachen. Loopt ie ineens rond in alleen een tijger short, rood met zwart! Of in een compleet verknipt roze Ibiza shirt waardoor je zijn gehele borstkas en een deel van zijn rug ziet. Hij heeft het op dit moment bijvoorbeeld voorzien op een hot pants, zo kort als maar zijn kan, hilarisch. Hierdoor denken sommigen dat hij homo is (met name jongens), meisjes vinden het namelijk aantrekkelijk (?), maar hij vindt dat een compliment omdat homo’s zich over het algemeen goed kleden. Om terug te komen op de Angry Birds bal, hij was er erg blij mee en draagt het nu altijd bij zich in zijn Angry Birds tas.

Op eerste kerstdag zijn we met Gerben & Marjolein gaan eten in een wat duurder restaurant waarvan we dachten dat ze kalkoen hadden, maar helaas. Nergens te verkrijgen. Omdat het kerst was, wat ook 0 in dat restaurant te merken was, besloten we voor een keer duur te eten. Onze tafel heeft een hamburger, chicken steak, eend, pasta en een salade besteld. Een waar Kerst-menu ;) Hierna zijn we uitgegaan en omdat we in Thailand waren, waren de buckets er natuurlijk weer. Pff. Ook hebben we op Koh Lanta trouwens de Amsterdamse Merel & Marjolein ontmoet die ook mee uitgingen. Voor het eerst bijna een geheel Nederlandse club! Tweede Kerstdag boeide het al niet meer wat we aten, ik geloof dat ik iets Indisch heb gegeten ergens in een hutje op het strand. Kortom, Kerst voor ons in Thailand was in feite net als elke andere dag die we hier doormaken. Een massage, strand, wat eten en uit. Prima! De rest van onze dagen op Koh Lanta bestonden uit strand en heerlijk rond scooteren (ik op mijn eigen scooter!). Ik ben ook helemaal om moet ik zeggen! Ben helemaal fan! Het hardst wat ik tot nu toe heb gereden is 80 en dat is voor mijn gevoel loeihard. Alex en ik hebben ook nog een prachtige waterval en de Tiger Caves bezocht. In die grot –waarin totaal geen tijgers te zien zijn- hebben we geklauterd als kabouters. Oer klein daar! Maar daardoor vonden we het heel avonturistisch en leuk! Na deze kerstdagen op Koh Lanta hebben we alle Nederlanders gedag gezegd, want het was tijd voor Koh Phi Phi!

Ik had enerzijds veel zin in wat meer leven in de brouwerij, want het uitgaan daar is ‘massive’ en op Langkawi, Koh Lipe en Koh Lanta stelde het niet veel voor. Aan de andere kant dacht ik: oh nee, 5 nachten krankzinnigheid op Koh Phi Phi, dat kan ik niet aan. Toen we aankwamen bij de dorm room die we bij Agoda hadden geboekt en ik mijn naam doorgaf aan de Italiaanse eigenaar, was het gelijk: die naam ken ik! Oh nee. Agoda zal toch geen gemene mail over mij verstuurd hebben? Het bleek dat Agoda inderdaad iets over mij had doorgegeven, wat weet ik nog steeds niet, maar ik heb de man even verteld dat Agoda waardeloos had gehandeld en wij gewoon heel aardig zijn. Daarnaast begon deze Italiaan me gelijk half te versieren dus dat zat wel goed. We zaten in een dorm room, gelegen op HET main strand waar alle barren en restaurants zaten. Je was dus binnen een seconde op het strand, omringd door 100 barren. We sliepen in een dorm met 6 mensen waar gek genoeg ook de eigenaar een bed had. Het bleek uiteindelijk dat hij gewoon mee deed met de rest van de jongeren die er sliepen. Anyway, die dorm was super klein en super heet. Ik vond het maar niks. We hadden de kamer van 29 dec. tot aan 2 januari al geboekt en betaald dus verhuizen was geen optie, al moet ik zeggen dat ik hierin de enige was, want Alex vond het wel chill omdat je mensen ontmoette. Je moet je bedenken dat om de 10 minuten de deur opengegooid wordt door roomies waardoor ’s ochtends vroeg het felle zonlicht in je ogen schijnt en je na 3 uur slapen dus wakker wordt gemaakt. Dit, naast alle takke herrie ’s avonds en het keiharde gepraat en gelach van kamergenoten die blijkbaar niet bepaald coulant met hun medebewoners waren. Die eigenaar maakte het niet uit, die sliep overal doorheen.

De eerste twee nachten, 29 & 30 december, zijn Alex en ik met twee Italianen uitgeweest tot de zon opkwam. Grappig was dat dit ook een jongen (Lorenzo) en meisje (Regina) waren die gewoon vrienden waren. Ik moet zeggen dat ik dit werkelijk niet had gedacht, want ze waren beide super knap en kwamen uit dezelfde omgeving van Italië. Voor het EERST tijdens de trip van mij en Alex kwamen we dus een jongen en meisje tegen die hetzelfde waren als wij: Gewoon Vrienden. Ze waren ook nog eens beide single. Hilarisch genoeg had Alex de dag ervoor nog tegen mij gezegd: het zou echt mega zijn als wij een jongen en een meisje tegenkwamen die samen reizen, knap zijn en single, maar die kans is 1 op 1000. En wat gebeurt er? De volgende dag wordt het werkelijkheid. We gingen met zijn vieren uit eten en konden het heel goed met elkaar vinden, zonder avances of iets dergelijks hoor. Ook was het leuk dat Regina en ik tot aan zij en Lorenzo weggingen echt een soort ‘vriendinnen’ werden. Wel waren mijn kansen op mannengebied hierdoor compleet gehalveerd of eigenlijk: compleet verpest. ELKE (jong, oud, blond, bruin) man die haar zag, viel in katzwijm. Zij was echt een Italiaanse beauty met een super figuur, prachtig lang glanzend zwart haar en super mooi gezichtje EN super lief. Maar doordat zij geen enkele interesse had in iemand, en ik niemand zijn afdankers wil, hebben wij samen heerlijk tot het eind gedanst, maar ook ietwat te veel gedronken.

Dit merkte ik op 31 december dan ook goed. Ik lag er helemaal af. En dat, terwijl Alex en ik die dag van 17u tot 21u een booze cruise hadden geboekt (kort gezegd: een party/drink boot) en het daarna natuurlijk oud en nieuw was! Ik werd al misselijk bij het idee 4 uur op een drink boot te zitten waarbij mensen halfnaakt van de boot afsprongen en daarna nog oud en nieuw moesten vieren. Waarom was ik de dag voor oud en nieuw tot zo laat uitgeweest?! Op de boot zelf heb ik 3 uur met een (!) biertje gedaan. Wel ben ik, in bikini, van een super hoge boot afgesprongen. Ik heb ook bijna tegen niemand gepraat, ik kon er geen normale zin uitkrijgen, zelfs niet in mijn eigen taal tegen de Nederlandse meisjes Floor en Lisa die we hadden ontmoet. Het was wel een grap, ik dacht 2 dagen ervoor namelijk dat ik oud en nieuw niet eens zou halen doordat we daarvoor 4 uur op een drink boot gingen, en nu haalde ik niet eens de boot. Anyway, ik MOEST normaal worden. Maar dat kon echt niet. Ik heb het vanaf 21u nog geprobeerd met shotjes, cocktails en buckets, maar niets sloeg aan. Toen ben ik maar liters water gaan drinken, maar gezellig dat ik werd! Ik heb op podia met grote flessen aqua in mijn hand gestaan en een soort van nuchter de sterren van de hemel gedanst. Mensen dachten op een gegeven moment ook dat het onmogelijk was dat er water in die fles zat, maar het was toch echt zo. Mensen, ook een soort van nuchter ben ik gezellig met uitgaan. Met Lorenzo, Regina, Lisa en Floor hebben we op het strand afgeteld tot 12 uur terwijl we werden omringd met prachtig vuurwerk. Ook hadden ze –die vond ik het mooist- prachtige Chinese luchtballonnen die ze de hemel instuurden. Al met al was het een mega avond en heb ik het dansend op het strand licht zien worden.

Op 2 januari kwamen ook Marjolein & Merel, die we op Koh Lanta hadden ontmoet, aan op Koh Phi Phi. Hier hebben we weer heerlijk mee bijgekletst en de rest van onze dagen mee doorgebracht. Ik vond het zo fijn hen weer te zien, even lekker Nederlands praten met meiden die in NL zo mijn vriendinnen zouden kunnen zijn. Ook ben ik nog met hen naar het Tsnuami monument geweest, wat echt heel zielig was om te zien met al die foto’s en namen. Twee vrienden van Merel’s broer zijn daarbij omgekomen dus dat was echt even een moment om bij stil te staan.

Verder ben ik nog nooit zo vaak Scandinavisch genoemd als in deze 5 dagen op Koh Phi Phi. Elke dag hoorde ik het wel 5 keer. Of ik uit Zweden kwam. En als ik dan zei dat ik uit Nederland kwam, dachten ze zelfs dat ik een grapje maakte en begonnen ze in het Zweeds te praten. Donderdag 3 januari – mijn vaders bday- was het mijn laatste avond op Koh Phi Phi, ik moet namelijk ineens een visa run maken in Birma (ik moet voor 5 januari Thailand uit) terwijl Alex nog 50 dagen heeft om in Thailand te blijven en daardoor dus ook nog een paar dagen in Koh Phi Phi blijft. Vrijdag 4 januari had ik ’s ochtends vroeg (9.00u) een boot naar het mainland geboekt zodat ik meer kans had erna een bus te vinden naar Ranong wat ligt bij de grens van Birma. Ik had dus besloten die avond ervoor niet te gek te doen. Dit is echter COMPLEET misgegaan. Ik heb vrijdagochtend bijna mijn boot gemist.

Donderdagavond ging ik namelijk met Alex, Marjolein & Merel uiteten bij het beste seafood restaurant van het eiland en ja, ik heb heerlijke zalm genomen voor een godsvermogen in backpackers wereld (5 euro), waarna we met alle restaurantgangers op een groot scherm de film The Beach hebben gekeken. Die film is voor mij denk ik nooit meer hetzelfde. Alles kreeg nu een plaats, je begreep waar ze (Leonardo Dicaprio en zijn vrienden) waren, je kende alle plaatsnamen, herkende de stranden, kon compleet meeleven in het backpackersverhaal met mensen ontmoeten en in het gevoel van vrijheid, ik werd helemaal emotioneel. Van geluk. Het bizarste gevoel was nog, dat je op het eiland was, waar de film zich afspeelde. Het was echt magisch deze film op dit eiland te zien. Maar goed. Erna gingen we met zijn allen naar een thaibokswedstrijd (waar ik vorige keer ook met Leonie ben geweest) waar Westerlingen tegen elkaar konden vechten voor een gratis bucket. Ik ging nog steeds goed, had alleen een paar biertjes op. Erna wilde iedereen nog even naar Beachbar Slinky en ik dacht: joh, doen we even. Dit ‘even’ is uiteindelijk 7 uur ’s ochtends geworden.

Ik had een leuke Braziliaan ontmoet, Leandro, een kopie van Francisco uit Chili. Hetzelfde haar, hetzelfde Zuid-Amerikaanse accent, hetzelfde brede lichaam, allebei surfer, het was een giller. En natuurlijk was ik geïnteresseerd. Heel even iets anders, mijn smaak is compleet veranderd wat jongens betreft. Ik val tegenwoordig enerzijds op jongens met super lang (HAHA, ja echt) blond haar, het liefst dragend in een knot of paardenstaart, en lijkend op een surfer. Vraag me echt niet hoe dit kan. Daarnaast merk ik ook dat Zuid-Amerikanen mijn voorkeur hebben. Wat zijn Zuid-Amerikaanse mannen leuk zeg! En super aantrekkelijk! Ook geven ze heel veel om hun familie en dat vind ik ook gewoon geweldig hahaha. Maar goed, Leandro dus. Ik was intussen al behoorlijk wat buckets en cocktails verder en dacht bij mezelf: dan haal je toch gewoon 1 nacht door? Nou super leuk met deze vent gehad maar toen ik uiteindelijk in mijn eigen bed met Alex belandde, was het 7.00. Ook sliep Mereltje bij mij en Alex wat mij uiteindelijk heeft gered.

Mijn wekker stond om 7.50 u, want ik moest 8.30 op de pier klaarstaan. Ik was echter zo in coma dat ik de wekker heb uitgeslagen oid. Op een gegeven moment werd ik wakker gemaakt door Merel die zei: Mariet, hoe laat moest je nou ook alweer bij de boot zijn? “Ehm, 8.30” aldus ik in coma. “Oke, want het is nu 8.27”. Neeeeeeeeeeeeeeeeeee. Ik moest die hele rottas nog goed pakken, kon dus niet douchen, niet eten, niks, was nog dronken, en moest als een GEK rennen naar die pier. Oh mijn god. Dit betekende ook dat ik niet eens normaal afscheid van Alex kon nemen. Noooooo. Ik was ook nog eens in de kleren van de avond ervoor in slaap gevallen en had geen tijd iets anders aan te doen. Uiteindelijk Alex & Merel snel omhelst en gerend naar de pier waar ik 8.45 uur aankwam als een zombie. Het was maar 1,5 uur op de boot naar the mainland, maar het leek voor mij 5 uur. Ik voelde me extreem lamlendig. Anyway, ik heb het dus allemaal gehaald en deel nu met een jongen uit Denemarken een kamer in Ranong, omdat ik daar moet overnachten. De visa konden ze namelijk alleen overdag regelen.

Morgen dus eerst mijn visa fixen en dan ga ik rond 20.00 uur naar Kanchanaburi waar ik overmorgen aankom. Die naam komt misschien bekend voor, want ik ben daar al eerder geweest (met die giraffen in de bus). Ik ga daar een paar dagen heen, omdat ik rondom Bangkok moet blijven tot 16 januari en het daar super goedkoop is en ik die eigenaar van het hostel nu ken. Daarna naar nog een andere plaats rondom Bangkok en dan ben ik 16 januari in de hoofdstad zelf, omdat Leonie dan arriveert vanuit Nieuw Zeeland om onze tocht voort te zetten in Laos, Vietnam en de Filippijnen waarbij dan waarschijnlijk Alex ergens aanhaakt. Met andere woorden: ik zal vanaf nu in mijn eentje een beetje rond Bangkok zwerven om uiteindelijk Leo in BKK te meeten.

Oh en ik mis Alex nu al zooooooo erg. We hebben elkaar die laatste avond dan ook de hele tijd omhelst op de dansvloer, omdat we het zo rot vinden! Maaaaar, tadam-tadam, hij gaat hierna ook naar Laos, Vietnam & de Filippijnen dus ga hem sowieso weer zien. Maar het is gewoon, ja, wij zijn al 2 maanden 24/7 samen, slapen al 1,5 maand in hetzelfde bed, we delen alles, doen alles samen, ik ga hem gewoon vreselijk missen, al is het misschien maar voor 2/3 weken. En ook Merel & Marjolein ga ik ontzettend missen!!! Ik heb het zooo leuk met hen gehad en ook zij voelden aan als echte vriendinnen! Ik had zo graag nog een paar dagen op Koh Phi Phi met hen en Alex willen blijven! Stomme visa run! Maar goed, zo gaan die dingen he. Ben ook helemaal niet zenuwachtig om alleen te reizen, het contact met die gast uit Denemarken ging ook zo soepel als maar zijn kan. We delen nu zelfs een kamer na elkaar 10 minuten te kennen. Heb morgen na die visa run 5 uur niets te doen, omdat ik pas 20.00 uur doorreis, dus als iemand wil skypen oid., let me know. PS. Nog even fijn, vanaf zondag is mijn kamer onderverhuurd voor 2 maanden dus dat is even fijn voor de centjes. I’ll be fine, ik ga 12 dagen even helemaal bijkomen en ontspannen!