Birma overleefd, op naar Laos

Nou mijn visa in Birma is helemaal goed gegaan, ik ben niet doodgeschoten, verkracht of aangevallen, het korte bezoek heeft me alleen maar nieuwsgieriger gemaakt. Vorige week zaterdag vertrok ik rond 20.00 uur met een grote toeristenbus naar Bangkok, omdat ik niet rechtstreeks naar Kanchanaburi kon gezien alles al was volgeboekt. De eigenaresse van het hostel in Ranong vertelde me al dat ze met veel moeite dat busticket had geregeld, maar ik zocht daar verder niets achter. Totdat ik bij de bus aankwam. Ik had het klapstoeltje naast de buschauffeur. Ik dacht eerst dat het buspersoneel een grapje maakte, maar niets bleek minder waar, ik moest daar echt 10 uur op zitten.
Voor een groot raam, naast 5 Thaien waarvan drie een lekker bed hadden met een warme deken achter de buschauffeur. Eentje, van ongeveer 15 jaar, stond (!) de gehele eerste 20 min. naast me. Ik denk namelijk dat ik zijn ‘stoel’ heb gekocht. Maar ja, de mensen willen geld verdienen he. Ik vond het zielig en voelde me opgelaten als blonde Westerling recht voor dat grote busraam. Van buitenaf zat iedereen me namelijk aan te staren, ik viel natuurlijk hartstikke op. Ik dacht in mezelf: 10 uur op deze klapstoel recht voor een raam kan ik niet volhouden, hier kan ik niet slapen.

Zonder het aan iemand te vragen begon ik aan mijn plan. Ik stond op en ging tussen de klapstoel en de buschauffeur in liggen op de harde grond, aan het voeteneind van de bedden van de andere Thaien. In een foetushouding. Ik leek net een baby met de doek die ik om me heen had gewikkeld. Ze vonden het allemaal heel aardig van me dat ik mijn stoel ‘weggaf’ en ik werd gelijk behandeld als een van hen. Maar wat was het verdomd koud. Ik ben doodgevroren die nacht op de grond. Ik werd ook ineens verkouden dus het was een zware tocht. Wel vond ik het interessant te zien hoe het er achter de schermen aan toegaat in zo’n bus. De gehele bus heeft 15 minuten pauze gehad op 10 uur en de Thaien, inclusief de buschauffeur, zo’n 12 keer. Ik heb het allemaal gezien. Als ze zin hadden in koffie, stopten ze en gingen ze met zijn alle koffie halen terwijl de Westerlingen de bus niet uit mochten. Hadden ze zin in een sigaret, stopten ze de bus en gingen ze even roken. Moesten ze naar de wc, renden ze alle vijf de bus uit om achter een boom te gaan plassen. Wanneer iemand ook maar iets nodig had, stopten ze de bus en de Westerlingen zich maar afvragen waarom de bus om de drie kwartier 5 minuten stil stond.

Eindelijk aangekomen in Bangkok om 5.00 uur op zondagochtend, moest ik door naar Kanchanaburi met de volgende bus van –gelukkig- nog 2 uurtjes rijden. Eenmaal in het stadje zelf wist ik precies waar ik heen moest, omdat ik vorige keer al in dat hostel had overnacht. De receptie was gelukkig net open om 7.00 uur alleen was de receptioniste niet bepaald aardig –mijn gehele verblijf daar niet trouwens-. Toen ik haar vroeg of ik kon inchecken, wreef ze in haar ogen en zei ze op een onaardige toon: ehhh, ik ben nog aan het opstarten ja. Even wachten dus. Pff. Ik heb net een reis van 14 uur achter de rug chick. Vervolgens heeft ze me 3 uur laten wachten op een kamer en ben ik maar in de grote tuin met ligstoelen gaan liggen. Wat een weer hier! Zo heet, heerlijk! Op een gegeven moment kwam Nui, de eigenaar, de tuin binnen gelopen en vroeg hij of ik meewilde voor wat sight seeing. Ik heb die dag iets van 4 plekken met prachtige tempels bezocht waarna hij mij mee uiteten nam in een restaurant. Ik mocht niets betalen. Ook kwam hij tot de conclusie dat ik een upgrade van mijn kamer nodig had, zonder bijbetaling. Ik werd naar een mega grote bungalow met airco, tweepersoonsbed, eigen badkamer, wifi en contactdoos op het balkon verplaatst. Voor 3,70 euro per in plaats van 7,20 euro per nacht!

De volgende dag nam hij me mee naar de grote Erawan Waterfalls die ik helemaal in mijn eentje beklommen heb, Nui bleef onderaan wachten. Dat hij alles voor me betaalde begon ik een beetje storend te vinden, want ik houd daar niet zo van. Ik wilde daarna dan ook een beetje afstand nemen. Ik kwam in contact met een hele chille Nederlandse jongen die ik nog vaag herkende van Koh Phi Phi ergens in een eetstal. Met hem heb ik de rest van de avond doorgebracht. Ik had me voorgenomen de rest van mijn 10 dagen lekker in de tuin in de zon te gaan liggen met een boek. Twee maanden geleden had ik hier ook al sight seeing gedaan en na de 4 tempels en Erawan watervallen had ik niet meer het gevoel dat er iets was dat ik per se moest doen. Zonnen en lezen dus! Ik moet hard aan mijn kleur werken, want op de een of andere manier word ik door de Aziatische zon LANG niet zo bruin als door de Europese zon. Ik raakte bevriend met een hele club Engelsen, Amerikanen en Australiers die zich altijd in de tuin bevonden en heb al mijn 10 dagen in Kanchanaburi met hen doorgebracht. Elke dag zwommen we in de River Kwai rivier die aan de tuin grenst, zonden we, lazen we en deden we soms een drankje tot 4.00 uur. Het uitgaansleven was hier nogal uitgestorven, in elke bar waren er maximaal 5 mensen. Maar dat interesseerde me niets. Ik vond het heerlijk deze dagen. En ik vond het ook heerlijk dat ik alleen was.

Mijn eigen huis, ik at wanneer ik wilde, de zon scheen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds, er zat een boekstore om de hoek evenals 100 massageshops, wat wil ik nog meer? Heb ook eindelijk de oil massage geprobeerd. Wow dat is erotisch. Ik vond het ook helemaal geen probleem alleen te eten, heerlijk juist. Soms ging ik zelfs expres niet bij onze groep zitten, omdat ik het lekker vond de hele tafel alleen te hebben en op mezelf te zijn. En als ik zin had om te praten, ging ik er gewoon weer bij zitten. Ik moet wel zeggen dat ik geen boek meer heb aangeraakt sinds ik met die groep was haha. Wat ik ook merk, is dat ik veel beter met jongens kan opschieten dan ik voorheen in Nederland kon. Daar heb ik nauwelijks mannelijke vrienden, maar hier juist veel meer dan meisjes. Ik word veelal beschouwd als one of the guys en dat is ook precies hoe ik me gedraag. En ik vind het super leuk jongens vrienden te hebben, de meisjes zijn op de een of andere manier wat schuwer in het contact zoeken met mij. Als ze me eenmaal kennen, doordat we in dezelfde groep zitten, worden we vaak dan pas vriendinnen terwijl mannen me gelijk al opnemen in de groep.

Het was zelfs zo dat een meisje (vrouw) van 31, die zich gedroeg als 23 en iedereen vertelde over haar seksleven, ten over staan van al die gasten een heel aparte opmerking naar mij maakte. Ze had geen bikini bij zich waarna ik zei dat ze hier makkelijk een leuke bikini kon kopen. Hierop antwoordde zij: ja maar ik heb niet zulke kleine borsten als jij dus ik pas dat niet. HAHAHA. O my god. Nu weet ik dat ik nogal wat ben afgevallen waardoor het een en ander ook niet meer is zoals het was, maar ik heb er absoluut geen probleem mee. De vraag is dan, hoe reageer je? Nu kan ik sinds Azië redelijk goed incasseren en probeer ik elke keer de verstandigste te zijn, wat ik in dit geval ook deed door niet te reageren. Ik kreeg dan ook gelijk bijval van die gasten. Wel heb ik haar even een halfuur niet meer aangekeken. Maar joh, het laat haar onzekerheid zien, want daarna zat ze lekker bij me te slijmen en wilde ze van alles samen doen. Jaloers, dat zijn veel meisjes hier. Bang dat de ander hun eigen kansen verpest. But i’m not cutting anyone’s lunch. Ik ben ook helemaal niet meer onzeker sinds ik in Azië ben, om zo’n opmerking kan ik nu lachen. Drie maanden geleden zou ik me dat veel erger hebben aangetrokken.

Het plan was in eerste instantie rond de 8 dagen in Kanchanburi te blijven waarna ik nog een paar dagen naar Ayutthaya had kunnen gaan voordat ik naar Bangkok ging. Dit is er totaal niet van gekomen. In totaal heb ik 11 dagen in Kanchanaburi doorgebracht, omdat het zo relaxt was. Ik ben ook eindelijk aardig bruin geworden. Met de groep was het allemaal gezellig alleen op een gegeven moment is het een ware soap geworden. De een was verliefd op de ander, maar die was weer verliefd op iemand anders etc. Ik trok bijvoorbeeld veel op met een gast uit Engeland, puur als vriend, alleen dacht hij daar anders over tot mijn grote ergernis. De laatste 3 dagen klopte hij elke nacht op mijn deur, omdat hij zogenaamd was buitengesloten door zijn eigen vriend, en een slaapplek nodig had. Probleem was, dat het een hele emotionele, aardige jongen is. Iemand wiens hart je niet wil breken. Ik kon moeilijk nee zeggen toen hij voor het eerst voor mijn deur stond, want hij kon nergens heen. De eerste avond heb ik het nog in goede banen kunnen leiden, niet wetende dat dit de 2 daarop volgende dagen weer zou gebeuren.

Ik schrok dan ook toen er de volgende nacht weer op mijn deur werd geklopt. Dit keer was hij dronken. En erg emotioneel. Hij vertelde hoe verliefd hij op mij was geworden en wachtte op een antwoord met wat ik van hem vond. Aaah niks vriend! Vervelendste van die avond was dat mijn pols de hele tijd werd vastgepakt en ik liefdesteksten naar me toegespeeld kreeg. Op een gegeven moment werd ik er ZO gek van dat ik heel erg boos ben geworden. Heel zielig eigenlijk. Ik schreeuwde – ja echt – als je nu niet ophoudt met praten en me niet gewoon laat slapen, ga je NU terug naar je eigen kamer. Hij was erna heel even koest, maar erna ging het weer. Ik ben die nacht bijna 2x uit bed gevallen, omdat ik compleet op de rand van mijn bed lag om afstand te bewaren. Hahaha wat een grap als ik er nu aan terug denk.

De volgende dag was ik blij dat het licht werd en was ik blij dat ik eindelijk alleen kon slapen. Helaas. Wederom werd er op mijn deur geklopt. Hij kwam zijn kussens en dekens halen. Oke, top. Dacht ik. Nee. De volgende vraag was: mag ik nog een keer bij jou slapen, omdat je de volgende dag weggaat en ik je niet meer zie? Oh Jezus. En dan met zo’n heel zielig gezicht. Ja het ligt aan mezelf hoor, maar ik kon weer geen nee zeggen, omdat ik hem zielig vond en ik dacht dat ik hem wel op afstand kon houden na de avond ervoor. Hij heeft namelijk 100 x sorry gezegd. Ik dacht: je mag hier best slapen, maar er gaat hier nog steeds NIETS gebeuren. Helaas kreeg ik weer een heel relaas over me heen en zei hij hoe erg het wel niet was dat we elkaar niet meer zouden zien, ohhhh! Laat me met rust! Ik vind je nu niet meer aardig. Uiteindelijk heb ik gedaan of ik sliep en was ik blij toen het de volgende dag was. Een van de avonden ervoor had ik een Australiër ontmoet die op dezelfde dag als ik naar Bangkok zou gaan. We hadden toen afgesproken samen met de bus te gaan en die dag/avond zijn verjaardag te vieren. Natuurlijk kon de gast –mijn klopgeest- het niet hebben dat iemand anders tegen mij praatte en hij heeft dan ook een belachelijke ruzie met hem gemaakt. Dit weerhield mij er werkelijk niet van die woensdag alsnog met de Australiër mee te gaan, tot zijn grote ongenoegen.

Ook bleek ineens, toen ik mijn huur van 10 nachten bij de receptionist wilde betalen, dat dit niet hoefde. Ik snapte het werkelijk niet. Wat bleek nu, de eigenaar had me het gehele verblijf gratis gegeven. Wow. Dat was een meevaller. Dat scheelde me 37 euro! En dan terwijl het al eigenlijk 72 euro was, de werkelijke prijs van mijn kamer. Ik nam toen dus nog maar een massage. De volgende dag nam ik de bus naar Bangkok met de Australier. Van te voren had ik gevraagd of ik bij hem mocht slapen gezien hij een duur hotel met zwembad had geboekt op Koh San Road. Je kunt het altijd proberen ;) dit was gelukkig geen enkel probleem en het scheelde voor mij een overnachting. We besloten voor zijn verjaardag naar de skybar te gaan, waar ik de eerste dag van mijn reis ook met Leo naar toe ben geweest. Voor een keer betaalde ik daar wederom een cocktail van 10 euro, maar het uitzicht was weer prachtig. Hierna zijn we nog wat gaan eten en zijn we uitgeweest wat de Australier allemaal voor mij betaalde.

De volgende ochtend, donderdag, kwam Leo om 11.30 uur aan dus zorgde ik dat klaarstond en boekte ik een kamer voor ons in hetzelfde hotel zodat we lekker de hele dag konden bijpraten in de zon in een zwembad. Toch fijner dan de hele tijd in een cafe op Koh San in de schaduw te moeten zitten. We hebben elkaar de hele dag al onze verhalen verteld en waren aan het eind van de dag zo moe dat we om 21.30u naar bed zijn gegaan en klokje rond hebben geslapen. Vervolgens lekker ontbeten, nog meer gepraat, de rest van de dag in het zwembad gelegen en een ticket naar Laos geboekt voor vrijdagavond. Mijn visa bleek namelijk zaterdag alweer te verlopen, lekker bezig. Het was zo leuk om te zien dat Leo en ik allebei zo zijn gegroeid / veranderd. We zagen het ook meteen aan elkaar. Deze reis is nu al zo goed voor ons geweest. We hebben al zo veel meegemaakt. Nu gaan we het avontuur weer samen aan in Laos, Vietnam en de Filippijnen.

Ik wil nog steeds echt niet naar huis, ik wil nu de hele wereld zien. Ik wil naar Zuid-Amerika, Marokko, India, Nepal, Zuid-Afrika, Rusland. Ik ben duidelijk gepakt door het ‘reis-virus’. Voor nu, Leo en ik gaan zo opweg naar Laos waar we eerst de hoofdstad Vientiane zullen bezoeken. Daarna gaan we het hele tubing avontuur aan, want ja, dat kan nog steeds. Ook ga ik Alex weer meeten, want die gaat deze week ook naar Laos en erna Vietnam en Filippijnen! My buddy!!!!! Dikke kus van mij en Leo, keep in touch!